Outside of a cat, a book is woman's best friend. Inside of a cat it's too dark to read


vrijdag 28 september 2012

Wij zijn maar wij zijn niet geschift – Tim Krabbé



Van dit boek (407 p.) over de schietpartij van Columbine ben ik zeer onder de indruk. Krabbé heeft een enorme speurtocht ondernomen op internet – waarop al zijn bronnen te vinden zijn, of soms: waren – om verslag te kunnen doen van de moorden die Eric Harris en Dylan Klebold pleegden op hun middelbare school en van de gebeurtenissen die daaraan vooraf gingen. Die gebeurtenissen die eraan vooraf gingen beslaan het grootste deel van het boek: na een naar zijn aard uiterst spannende  beschrijving van de moorden op 20 april 1999 – niets gefictionaliseerd, alles gereconstrueerd op grond van politierapporten, geluidsopnamen en getuigenverslagen, zoals het hele boek – gaat Krabbé terug naar het najaar van 1993, het jaar waarin Eric en Dylan elkaar als twaalfjarigen leren kennen. Het lijken twee tamelijk gewone jongens uit

De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween – Jonas Jonasson


Ik vond dit best een leuk boek (351 p., vertaling Corry van Bree), deze winnaar van de Swedish Booksellers Award waarvan in Nederland meer dan 65.000 exemplaren zijn verkocht, maar ik moest er niet zo hard om lachen als – kennelijk – veel andere lezers. Op de achterflap staan zoals gewoonlijk aanprijzende teksten, en die van nu.nl vind ik tamelijk goed getroffen: ‘zwartkomische Zweedse roman laat zich lezen als een roadtrip met Forest Gump achter het stuur’. Ik heb Forest Gump wel niet gezien, maar ik begreep van een medelezer dat in die film de hoofdpersoon ook bij allerlei belangrijke wereldgebeurtenissen is betrokken. Dat is deze honderdjarige, Allan, ook.  Op zich een leuke manier om

Loverboy – René Appel


Ik ben wel een fan van René Appel, maar dit boek (277 p.) vind ik beslist een van zijn mindere. Een vrouw die bedrogen wordt door haar man. En thrillers schrijft, waardoor haar hoofd op hol slaat. Het loopt dus flink mis, maar Appel weet in dit boek de spanning slecht op te bouwen en vast te houden. Misschien ook omdat hij de schrijfsel van hoofdpersoon Yoka deel uit laat maken van het boek: we lezen mee hoe Yoka een nieuw avontuur van haar detective Anouk schrijft, maar jeetje, Yoka schrijft nog slechter dan Appel in dit boek. Het idee is dus leuk, maar de uitwerking vond ik beslist geen genoegen om te lezen. En normaliter vind ik Appel’s verhalen psychologisch sterk, maar dat ontbrak er dit keer naar mijn idee ook aan. Het boek gaat over de vrouw en de minnares van een man die vreemd gaat: dat levert nu eenmaal nogal voorspelbare psychische beslommeringen op. Jammer, maar: volgende keer beter.

Op weg – Jack Kerouac


Dit boek (vertaling John Vandenbergh) had ik al heel lang in mijn kast staan als aanrader van een voormalig vriendje. Dus toen ik onlangs de nieuwe film die ernaar is gemaakt zag, en die best aansprekend vond, besloot ik ook het boek eens te proberen. Helaas, dat sprak minder aan. Ik las een stukje, legde het weg, las weer, en legde het weer weg. Misschien toch geen goede match met de beelden uit de film? Ik weet het niet. Weet alleen dat ik momenteel, na 89 bladzijden, totaal niet nieuwsgierig ben naar het vervolg. Het boek kan dus voorlopig weer terug in de kast ;-)

Donna Leon – Nobilità


Ja, ik ben wel eens kritisch geweest over Leon, maar ik moet m’n mening langzamerhand toch herzien. Ze schrijft gewoon best lekkere detectives. Daarbij speelt mee dat in dit boek (199 p.,  vertaling Els Franci-Ekeler) het privéleven van commissaris Brunetti niet echt een prominente rol speelt en ik al gewend ben aan de uitweidingen over het Italiaanse eten. Daar tussendoor is dit gewoon een goed en spannend verhaal over het lijk van een bijna twee jaar geleden ontvoerde Venetiaanse jongen ‘van nobel bloed’. Wat is er gebeurd na de ontvoering, en wie heeft dat op z’n geweten? Brunetti komt er keurig achter, zij het wat traag omdat hij de aanwijzigen over het rookgedrag van de jongen en zijn plotselinge ziekte niet hoog op z’n prioriteitenlijstje zet. Maar hij komt er uit. En ik ben er inmiddels ook al aan gewend dat dat bij Leon nooit tot gerechtigheid leidt, dus daar denk ik met Vonnegut dan maar over: so it goes :-)

Snow Flower en de geheime waaier – Lisa See


Dit boek (vertaling Susan Ridder) nam ik ter hand omdat ik na Wij zijn maar wij zijn niet geschift van Tim Krabbé (waarover later meer) behoefte had aan iets lichters, aan gewoon een mooi verhaal. En dit boek voldeed daarvoor in eerste instantie prima. Het gaat over het leven in China in de 19e eeuw, een onderwerp dat me altijd interesseert. Ik begon dus vol goede moed aan het verhaal van Lily, dochter van een arme boer, die voeten blijkt te hebben die zeer geschikt zijn om in te binden, zodat ze hogerop kan trouwen. En een ‘laotong’ (soort vriendin voor het leven) krijgt uit een gegoede familie. Daarbij wekt de inleiding van het boek, waarin de bejaarde Lily zegt terug te zullen gaan kijken op haar leven, de indruk dat er nogal wat heftigs zal gebeuren. Maar dat maakt See niet helemaal waar – in ieder geval niet in de 157 bladzijden die ik van dit boek gelezen heb. Ik begon me gewoon steeds meer te realiseren dat Pearl S. Buck dit soort boeken veel beter kan schrijven, dus toen de ‘doorleesfactor’ van dit boek steeds verder daalde, besloot ik het weg te leggen. Volgende keer gewoon weer Pearl S. Buck over China ;-)

De diamantsmokkelaars – Ian Fleming


Dit boekje (186 p., vertaling Tuuk Buijtenhuijs) vertelt volgens de achterflap een ware geschiedenis. Ik citeer:  “Ian Fleming geeft een verslag van een van de grootste smokkelhandels in diamanten en vertelt hoe Interpol er in geslaagd is deze handel droog te leggen en de belangrijkste personen te arresteren”. Jammer genoeg klinkt dit veel concreter dan de inhoud van het boekje. Daarin vertelt Fleming over een gearrangeerde ontmoeting met een man, John Blaize, die heeft meegewerkt aan een operatie om diamantsmokkel tegen te gaan, en die vertelt hem over een aantal van zijn acties. Die hebben zich afgespeeld halverwege de jaren vijftig, dus volop in de koude oorlog. Daarom willen de diamantmonopolisten niet alleen tegengaan dat arbeiders diamanten naar buiten de mijnen smokkelen

Slaughterhouse-Five or The Children’s Crusade – Kurt Vonnegut



Dit boek (215 p.) stond al lang op mijn tbr-lijst en nu heb ik het dus eindelijk gelezen. Voor wie het niet weet: dit is Vonnegut’s ‘book about Dresden’, en daar was ik dus erg nieuwsgierig naar. Niet omdat ik Vonnegut als schrijver al kende, maar wel omdat ik door Het stenen bruidsbed van Harry Mulisch kennis had gemaakt met het hier bedoelde Dresden (hier bedoeld is het Amerikaanse bombardement op die stad in WO-II ), daarvan onder de indruk was en er dus nog wel een boek over wilde lezen. Maar helaas gaat Slaughterhouse-Five, hoewel Vonnegut in het eerste hoofdstuk duidelijk maakt dat dit toch echt zijn boek over Dresden is, maar zeer beperkt in op de gebeurtenissen daar. Het is wel een verhaal over een soldaat die