Over de liefde - Doeschka Meijsing

Dit boek (228 p.) las ik al enige tijd geleden, maar ik had er nog geen weblogverslag van gemaakt.
Dit schreef ik erover bij bookcrossing:

Nou zeg, "'t kan verkeeren", wat een waar woord is dat toch van onze aloude Bredero.
Het vorige ringboek viel met tot bijna-niet-uitlezens-toe tegen, en dit boek, waarvoor ik me vanwege wat negatieve verhalen op gaf met de gedachte "ach, ik kan het altijd proberen", vond ik werkelijk prachtig. Wat een schitterend verhaal over hartstocht, uiterst deprimerende onmacht en heftige teleurstelling over jezelf. Terwijl er echt niets wereldschokkends in gebeurt greep ik zodra ik tijd had weer naar dit boek alsof het een spannende detective was. Heel bijzonder. Omdat ik altijd wat te zeuren heb, wil ik niet nalaten dat er volgens mij ook twee slechte zinnen in het boek stonden. Ik bedoel "Ik denk dat ik nu ook wel een glas wijn wil" op p. 222 en "Waarom ik?", gelijk daar achteraan op p. 223. Het eerste vind ik een vreselijk cliché, het tweede is een domme vraag, want de gesprekspartner heeft net verteld "waarom zij". Maar ik begreep wel dat de vraag toch gesteld moest worden, want het tweede antwoord draait het perspectief op de relatie tussen die twee. (Huh, kan dat? Nou ja, ik geloof dat ik dat toch echt bedoel ;-)). En nog een stukje verder stond het woord "zeer" waar ik "heel" mooier had gevonden. Maar ja, een heel boek met maar twee zinnen en één woord waar ik niet enthousiast over ben. Wat wil je als lezer nog meer?
Dank, Doeschka, voor het schrijven van dit boek en dank, Dettie, voor het ringen. Zonder ring had ik dit boek waarschijnlijk nooit gelezen.
Dus ik trek gelijk maar de stoute schoenen aan: Dettie, ik zag dat ik de laatste lezer ben van deze ring en zou dit boek heel graag willen houden om het ooit nog eens over te lezen. Mag dat? Of wil dat het boek verder reist naar volgende lezers? In dat geval stuur ik het uiteraard naar je terug of laat het zelf los als je dat wilt (dat zal dan wel in Schlemmer worden).

Naschrift:
Ik heb nu ook even de reacties van de andere ringlezers gelezen. Dat autobiografische, daar had ik al sterk een vermoeden van. Ik vroeg me af of iemand dit wel zou kúnnen schrijven als ze dit niet (grotendeels) zelf had meegemaakt. Vond ik dat erg, of ben ik dan een voyeur? Dat geloof ik niet. Hetzelfde (maar dan sterker, want toen wist ik uiteraard zeker dat het boek autobiografisch was) ervaarde ik bij I.M. van Connie Palmen. Ook dat vond ik een prachtig boek. Kennelijk inspireert heftige liefde sommige schrijvers tot prachtige boeken. Niks mis mee, en als lezeres ben ik er juist erg blij mee ;-)