De verstotene – Fjodor Dostojewski

Vroeger was ik een grote fan van Dostojewski en een tiental jaar geleden heb ik zijn Misdaad en straf voor de tweede keer gelezen en was daar wederom erg van onder de indruk. Maar helaas is De verstotene (vertaling D.P. Peet), eerder uitgegeven onder de titel Een veelbewogen jeugd en in het Russisch kennelijk gewoon naar de hoofdpersoon Netotsjka Njezwanowa genoemd, van een andere orde. Na 63 bladzijden sprak het verhaal me nog steeds niet aan en toen ik al googelend zag dat dit boek een lagere waardering krijgt dan de groten van Dostojewski en waarschijnlijk ook een niet afgemaakt boek is, besloot ik het voor gezien te houden.

Flauberts papegaai - Julian Barnes

Dit boek (vertaling Else Hoog) heb ik lang geleden gelezen. Het werd toen erg geprezen (op de achterkant staan loftuitingen als uitzonderlijk, verrukkelijk, origineel en betoverend), maar ik was niet zo onder de indruk. Omdat het boek via bookcrossing nogmaals op m’n weg kwam besloot ik het een herkansing te geven, maar nee hoor: dit boek is niets voor mij. Na 51 bladzijden was ik daar zeker van. Het boek kan op reis naar aan enthousiastere lezer.

De lunchroom van de weduwen en andere nieuwe spannende verhalen – diverse schrijvers

Een klein boekje (151 p.) met een aantal spannende verhalen van in het genre bekende schrijvers zoals René Appel, Nicci French, Camilla Läckberg en Esther Verhoef. Alleen het verhaal van Verhoef vond ik niet goed, maar ik houd ook niet van haar schrijfsels. Van Camilla Läckberg heb ik ook geen hoge pet op, maar zij schreef het titelverhaal en dat was zeker de moeite waard. Net als de andere verhalen in dit bundeltje. Allemaal makkelijk weglezende, lekker spannende tussendoortjes.

Het geluk van de sprinkhaan – Toon Tellegen

Dit is het vierde boekje van Tellegen waarin een van de dieren de hoofdpersoon is. Dit keer gaat het over de sprinkhaan, en aan de titel is al te zien dat het een vrolijker en optimistischer boekje is dan dat over de olifant, de krekel of de mier. De sprinkhaan heeft een winkel waarin hij alles verkoopt. Alles, behalve de zon, de maan en de sterren en – dat ontdekt de sprinkhaan als de tor hem erom vraagt – dood. Maar verder ook werkelijk alles. Zo verkoopt hij talloze sokken en schoenen aan de duizendpoot, leestekens aan de secretarisvogel, toch ook een keer de maan aan de vleermuis, ernst aan de krekel, regen aan de regenworm en ga zo maar door. Hij is de dieren die zijn winkel bezoeken ontzettend behulpzaam (daarom heeft hij toch ook een keer de maan verkocht) en is altijd even aardig. En als hij erover twijfelt of hij nu eigenlijk echt wel aardig is, komt hij tot de conclusie van wel: aardig is onontkoombaar. Al met al dus een vrolijk stemmende bundel verhalen waarin Tellegen wederom laat zien dat hij over een enorme hoeveelheid creatieve en aansprekende fantasie beschikt.

Het verdriet van België – Hugo Claus

Indrukwekkend, dit magnum opus (767 p.) van Claus. Het bestaat uit twee delen. Deel I het Het verdriet, en bestaat uit zevenentwintig hoofdstukken over de jongensjaren van Louis Seynaeve, die hij doorbrengt in een internaat en, in de vakanties, bij zijn familie. Het tweede deel heet Van België. Dat deel is niet onderverdeeld in hoofdstukken, maar in passages die alleen door een witregel van elkaar gescheiden zijn. Het verhaal over Louis gaat verder bij zijn middelbare schooltijd. En zo groeit hij op in de oorlog, in een familie die collaboreert en in een België dat uiterst verdeeld is. Niet alleen door de oorlog, maar ook door de kwestie tussen Vlamingen en Walen. Dat maakte het tweede deel van dit boek voor mij wat

De intrede van Christus in Brussel – Dimitri Verhulst

Weer een heerlijk boek (164 p.) van Verhulst, deze satire over wat er in Brussel gebeurt als bekend wordt dat Christus de stad op 21 juli zal bezoeken. Wat een verzinsel, dit gegeven, en wat geweldig uitgewerkt. Zo goed, dat het eigenlijk een beetje jammer is dat Verhulst het verhaal niet doorzet en dus niet de werkelijke komst van Christus beschrijft. Maar goed, dat zou ook niet passen in dit boek waarin meedogenloos de zwakten van de mens voor het voetlicht worden gebracht. Uiteraard, zoals altijd bij Verhulst, met veel humor, zodat het geheel niet zuur wordt maar een heerlijk leesboek oplevert. Wel van een iets andere orde dan De helaasheid der dingen en De laatste liefde van mijn moeder, de voor mij tot nog toe beste boeken van Verhulst. Die raken je als lezer ook, wellicht omdat de verhalen zo echt overkomen omdat ze geïnspireerd zijn op eigen ervaringen van de schrijver. Dat raken ontbreekt in dit verder geweldige boek.

De vreemde zaak van de componist en zijn rechter – Patricia Duncker

Hm, na dit boek  (291 p.; vertaling AnneMarie Lodewijk) moet ik het echt maar een keer voor gezien houden met Patricia Duncker, lijkt me. Ooit was ik erg onder de indruk van haar De Foucault hallucinatie. Ik las dat samen met de boekgrrls, waarvan sommigen er heel veel lagen en betekenissen uithaalden, wat ongetwijfeld bijdroeg aan mijn waardering van het boek, dat ik twee keer las. Daarna las ik Niet alleen de reis, wat ik mooi geschreven vond, maar wel wat zweverig (zie http://monalisa.weblog.nl/boek-verslag/niet-alleen-de-reis-uit-jaartotaal-4872-p/ ). En eigenlijk wordt met De vreemde zaak… de lijn

HhhH – Laurent Binet

Iedereen zal het al wel via de media hebben vernomen: dit is een heel bijzonder boek (340 p.; vertaling Liesbeth van Nes). In een uitstekende vertaling trouwens, lijkt me (voor zover je daar over kunt oordelen als je geen Frans kunt lezen en het origineel er niet naast hebt gelegd; maar zie bijvoorbeeld het woord defenestratie op p. 226 en lees de verklaring in Van Dale; dit is gewoon goed).
Het gaat, zoals inmiddels wel bekend zal zijn, over nazikopstuk Reinhard Heydrich en over de aanslag die in Praag op hem is gepleegd – met uiteindelijk dodelijk gevolg. Uiteindelijk, omdat de aanslag in eerste instantie niet lijkt te lukken. En wat mij betreft is het ook absoluut de verdienste van Binet dat ik, terwijl ik toch tevoren had gelezen dat Heydirch de aanslag niet had overleefd, bij het lezen over de aanslag ging twijfelen en bang werd: het gaat toch niet mislukken?!?
Het boek werd aangeprezen als combinatie van fictie en non fictie, maar is naar mijn mening toch vooral het

Heldere hemel - Tom Lanoye

Een origineel, interessant en goed geschreven boekenweekgeschenk (87 p.) dit jaar.  Ik las van Lanoye ooit Zwarte tranen. Dat was een dik boek en Lanoye had al die pagina’s nodig vanwege het hem eigen  …. taalgebruik. Je zou daardoor denken dat Lanoye geen dun boekje kan schrijven, maar het mooie is dat hij zich in Heldere hemel voorbeeldig heeft ingehouden en daardoor in staat is de gebeurtenis waar het boekje over gaat – het neerstorten van een Sovjet-Russisch gevechtsvliegtuig in een Belgisch gehucht – van alle kanten te belichten. Het boekje heeft een originele opzet: de hoofdstukken verspringen niet in de tijd, maar in plaats. Ze spelen zich af “thuis, in Kooigem”, of in de situationroom van de Navo (zestig kilometer daar vandaan) en dan weer “thuis” (zestig kilometer terug) en “op een redactie” (tachtig kilometer daarvandaan). Zo krijg je alle facetten te zien die deze gebeurtenis volgens Lanoye gehad zou kunnen hebben en is het verhaal toch goed te volgen omdat je steeds precies weet waar en bij wie je bent.