De vreemde zaak van de componist en zijn rechter – Patricia Duncker

Hm, na dit boek  (291 p.; vertaling AnneMarie Lodewijk) moet ik het echt maar een keer voor gezien houden met Patricia Duncker, lijkt me. Ooit was ik erg onder de indruk van haar De Foucault hallucinatie. Ik las dat samen met de boekgrrls, waarvan sommigen er heel veel lagen en betekenissen uithaalden, wat ongetwijfeld bijdroeg aan mijn waardering van het boek, dat ik twee keer las. Daarna las ik Niet alleen de reis, wat ik mooi geschreven vond, maar wel wat zweverig (zie http://monalisa.weblog.nl/boek-verslag/niet-alleen-de-reis-uit-jaartotaal-4872-p/ ). En eigenlijk wordt met De vreemde zaak… de lijn
doorgetrokken. Het is zeker niet slecht geschreven, en als verhaal meer ‘af’ dan Niet alleen de reis, maar mij toch te zweverig en het heeft een soort open einde dat bij een speurdersroman naar mijn mening echt niet past. Er worden in dit boek groepsgewijs hele vreemde moorden/zelfmoorden gepleegd, die religieus geïnspireerd (b)lijken te zijn. De rechter (die eigenlijk geen rechter is, maar onderzoeksrechter, volgens mij in het Nederlandse systeem meer te vergelijken met een officier van justitie) maakt haar levenswerk van het vervolgen van sekten, dus wordt ook bij deze zaken betrokken. Evenals een echte politiespeurder die, hoewel gehuwd, als een blok voor de rechter valt en een relatie met haar aanknoopt. En de componist, die in het boek meer als dirigent dan als componist optreedt, deel uit (b)lijkt te maken van de sekte die in beeld komt, ook als een blok valt voor de rechter en ook een relatie met haar aanknoopt, hoewel hij bijna twee keer zo oud is als zij (zij is een jaar of veertig, wat ziet ze in hemelsnaam in die ouwe van ruim zeventig??? Dat weet Duncker mij niet duidelijk te maken). Nou ja, er wordt dus wel gespeurd naar de dader, maar erg bevredigend loopt dat niet af en deels, zoals gezegd, met een soort open einde wat betreft de laatste dood. En tegen het einde ook veel zweverigheid als uiteen moet worden gezet hoe deze sekte – die uiteraard heel anders is dan andere sekten, want in ieder geval ouder, en zichzelf daarom niet als sekte beschouwt – de wereld ziet. Te zweverig om mij aan te spreken. Wat me wel aansprak waren de mooie natuur- en landschapsbeschrijvingen en de nuchterheid van de assistente van de rechter – in dit boek griffier genoemd. Die bracht af en toe wat broodnodige humor en luchtigheid in, wat er waarschijnlijk naast m’n nieuwgierigheid naar de – tegenvallende – plot de reden van was dat ik dit boek heb uitgelezen.