Oorlog en Vrede - L.N. Tolstoj

Deze indrukwekkende klassieker heb ik nu eindelijk herlezen - of toch niet?
Dat zit zo. Ik las nu van dit boek de dwarsliggeruitgave (met voor- en nawoord erbij 1785 p.) in een nieuwe vertaling van Peter Zeeman en Dieuwke Papma. Maar het is geen vertaling van wat in het nawoord van Anne Pries de 'canonieke versie' wordt genoemd. Tolstoj heeft het boek namelijk vele malen aangevuld, herschreven en heringedeeld, zodat een soort wirwar aan versie is ontstaan. En aangezien Tolstoj zelf nooit een 'juiste' versie heeft aangewezen, schijnen er nu twee versies te zijn die door de deskundologen als canoniek wordt aangemerkt. Een daarvan staat dus, naar ik aanneem, in mijn boekenkast in de vertaling van René de Vries. Als dwarsligger is nu echter een eerdere versie, waarschijnlijk 'de' eerste versie van het verhaal uitgebracht. Daarover schreef (volgens Anne Pries) een Russische bespreking toen deze versie in 2000 werd uitgebracht: "De tekst is ongeveer half zo lang als de canonieke versie en vijf maal zo interessant. Hij bevat meer vrede en minder oorlog, terwijl de filosofische uiteenzettingen veel beknopter zijn." Nu begrijp ik dus beter waarom ik dit boek - dat nu bijna leest als een trein - indertijd maar met moeite door kwam en waarom het aantal oorlogsscènes me dit keer zo meeviel. En het maakt me aan het twijfelen: al lezende heb ik de dwarsligger af en toe vergeleken met het boek uit m'n kast, en zag dan dat de personages en de gebeurtenissen wel overeenkwamen, maar ook dat ze veel en veel uitgebreider waren beschreven. Ik was dus eigenlijk van plan nu in één ruk door te gaan met deze 'lange versie', maar na lezing van het nawoord weet ik dat niet meer zo zeker: zit ik wel te wachten op meer filosofie en meer oorlog? Nou ja, dat zien we nog wel.
In ieder geval kan ik deze oerversie aan iedereen aanraden. Waar hij over gaat, veronderstel ik als min of

The Art of Fielding - Chad Harbach

Dit boek (510 p.), dat ik overigens gedeeltelijk las in de Nederlandse vertaling van Joris Vermeulen, las ik soms met plezier, soms met moeite. Het begin vond ik saai, en net toen ik me begon af te vragen of daar nog verandering in zou komen bracht Harbach Moby Dick in het geweer. Omdat ik dat ooit een heel goed boek vond, was dat reden om verder te lezen. Helaas wordt er met het boek Moby Dick door Harbach verder weinig gedaan - althans: ik heb dat niet herkend. In de leesclubvragen die ik later over het boek kreeg, wordt gesuggereerd dat monomanie in The Art of Fielding, net als in Moby Dick, een thema is. Tsja. Als daar de overeenkomst ophoudt, dan is dat wel erg mager. En meer overeenkomst zag ik dus niet (maar waarschijnlijk, zie het eind van dit verslag, ligt dat aan mij). Het feit dat de honkbalploeg waar het boek over gaat de Harpooners heet en er harpoeniers op de schooldas staan, zei me verder niet zo veel.
Afijn, na de teleurstelling over 'te weinig Moby Dick' werd het boek toch wel leuk om te lezen, omdat het

Diverse boeken (niet) uitgelezen

Hm, nu heb ik niet alleen m’n weblog maar ook het lezen van een aantal boeken een beetje laten versloffen. Door een combinatie van factoren: boeken die me niet zo aanspraken, een vakantie, en een ‘verplicht’ te lezen boek voor m’n IRL-leesclub.
Nu dus een poging tot een update:

Mendelssohn op het dak – Jirí Weil
Dit boek (246 blz., vertaling Kees Mercks) las ik alweer enige tijd geleden. Ik vond het best goed, maar minder goed dan ik op grond van lovende verhalen had verwacht. HhhH van Binet – waarin dit boek ook genoemd wordt – beviel me aanzienlijk beter. Verder weet ik nog dat ik het  jammer vond dat het nawoord van Philip Roth een nawoord was, en geen voorwoord. Ik dacht dat ik het boek misschien (nog) beter had kunnen waarderen als ik zijn informatie tevoren gelezen had.  Verder heeft het verhaal niet zo veel indruk gemaakt dat ik het nu nog na zou kunnen vertellen. Ja, natuurlijk, het gaat over de oorlog en speelt zich af in Tsjechoslowakije. Het incident met het beeld van Mendelssohn is een soort kapstok om diverse personages