Een betere wereld – Julia Alvarez

Dit boek (412 p., vertaling Ineke van Bronswijk) las ik in het kader van een bookring. Dit schreef ik erover op bookcrossing:
Hm, moeilijk te zeggen wat ik van dit boek vind. Ik begon er aan omdat ik wel zin had in een soort feelgoodboek (zo ziet het er naar mijn idee uit) over interessante vrouwen. Een feelgoodboek leek het in het begin wel te zijn. Over interessante vrouwen? Hm, die Alma is al vijftig maar hoopt nog van haar echtgenoot te leren hoe ze sneeuw moet ruimen. Huh? Verder is ze depressief en maakt zich zorgen omdat het haar niet lukt om het boek te schrijven waarvoor ze al een contract heeft afgesloten. Ook al niet zo aansprekend, en bovendien naar mijn smaak allemaal tamelijk knullig op papier gezet. Gelukkig sprak het verhaal over Isabel me, zeker in het begin, meer aan: levend in 1803 besluit ze haar veilige,

De heimweefabriek – Douwe Draaisma

Weer een interessante Draaisma, dit boekje (130 p.) over geheugen, tijd en ouderdom, zoals de ondertitel luidt. Het gaat hoofdzakelijk over de werking van het geheugen als je ouder wordt. Een hoofdvraag is waarom oudere mensen (vanaf ongeveer zestig) steeds meer en scherpere herinneringen hebben aan hun jeugd (en dus navenant minder aan recentere tijden). Draaisma noemt een aantal indrukwekkende voorbeelden van dat fenomeen, dat ‘reminiscenties’ heet. Maar een echt antwoord op de vraag is nog niet gevonden. Wel ontzenuwt Draaisma en passant enkele mythen over het het geheugen/de hersenen. Zoals dat

Pet Sematary – Stephen King

Ooit las ik een boek van Stephen King dat me aangenaam verraste. Later vernam ik van iemand (waar, wanneer?) dat Pet Sematary zijn beste boek zou zijn. En onlangs vond ik dat boek (396 p.) op een bookcrossmeeting, dus nieuwsgierig begon ik te lezen. Helaas bleek dit boek niet mijn ding.
Al tamelijk in het begin een was er een nogal enge en  onsmakelijke scene i.v.m. een
overlijden  (dit is een poging om dit zonder verklapper te zeggen ;-)). Toen ben ik wat gaan googelen, want had geen zin in een boek dat op die manier door zou gaan, ik ben helemaal geen type voor horror. Maar uit – meestal toch wel enthousiaste – reacties op google maakte ik op dat het verhaal weer rustig

Onsterfelijke dwaasheid – Paul Gallico

Leuke ervaring om dit ouwetje (uit 1955) van Paul Gallico te lezen. In het begin lijkt dit boek (200 p, vertaling Per Olafson) een komisch verhaal over een Hollywoodse klaploper, Joe Sears, die een idiote manier verzint om aan geld te komen. Hij bedenkt zich dat volgens de bijbel mensen tot de zondvloed heel erg oud werden (denk aan Methusalem). Dus als hij een artikeltje in de krant leest over een heel rijke vrouw, Hannah Bascombe, die oud is maar nog lang niet dood wil, lijkt het hem een goed idee een hoax op te zetten om haar te laten geloven dat er een middeltje tegen sterfelijkheid gevonden kan worden in Israel, het land immers waar vroeger die oude mensen woonden. Om overtuigender te zijn

Penelope trekt ten strijde – Oriana Fallaci

Volgens de flap is dit boek (239 p., vertaling Henny Rip) een van de eerste van Oriana Fallaci. Ik ben er niet zo van onder de indruk als ik destijds was van Inshallah en van Een man, maar het is wel een goed geschreven boek met een tamelijk aansprekend verhaal. Het is het verhaal van Giovanna, die zichzelf Giò noemt omdat ze niet alleen als vrouw wil worden gezien. Hierbij is van belang te weten dat het boek zich afspeelt in 1957, dus in een tijd waarin de positie van vrouwen in de maatschappij nog een heel andere was dan tegenwoordig. In die tijd is het extra bijzonder dat de Italiaanse Giò met achterlating van haar vriend/geliefde Francesco in opdracht en op kosten van haar baas naar New York trekt om daar een script te schrijven. Maar Giò heeft een dubbele agenda: toen ze twaalf was, is een Amerikaanse soldaat, 

Dwaasheden – Simon Carmiggelt en Peter van Straaten

Dit boekje (159 p.) bevat een selectie van Van Straaten uit de bundel Honderd Dwaasheden van Carmiggelt, die in 1946 is verschenen. Zesendertig dwaasheden hebben volgens Van Straaten de tand des tijds weerstaan en ik moet zeggen dat er een aantal heel leuke stukjes tussen zitten. Bijvoorbeeld die over de tirannieke kapper, en die waarin de schrijver een kantoor van de verzekeringsmaatschappij bezoekt, waar hij ontvangen wordt door twee meisjes die zaten “te wachten tot zij zouden gaan trouwen”. Het zijn dit soort prachtige observaties van het dagelijks leven waar Carmiggelt terecht zo beroemd om is geworden en wat mij betreft nog zou mogen zijn.

Grip – Stephan Enter

Hm, dit boek (176 p.) voldeed niet helemaal aan mijn verwachtingen. Het boek gaat over drie mannen en een vrouw die vroeger met elkaar een bergklimclubje vormden en elkaar na twintig jaar weer zullen ontmoeten op uitnodiging van een van hen. Het bestaat uit vier delen, waarvan de eerste drie achterenvolgens zijn geschreven vanuit het perspectief van de drie mannen: Paul, Martin en Vincent. De eerste twee delen vond ik moeilijk om door te komen. Het verhaal van Paul sprak me nauwelijks aan, ik had moeite om er mijn aandacht bij te houden. Het deel over Martin vond ik iets aardiger, vooral door het optreden van zijn dochtertje krijgt het verhaal iets levendigs, maar echt pakken deed het me nog steeds niet. Daarna komt het perspectief van Vincent. Hier vond ik het boek interessant worden, vooral omdat

De draaimolen gaat fluitend beginnen – Claire Hülsenbeck

Ik ben niet zo'n grote kinderboekenlezer, maar een voordeel hebben ze: ze lezen lekker snel weg. Ook dit boek (189 p.) las als een trein en ik heb genoten van het verhaal - dat ik gewapend met plakband en al reparerend heb gelezen. Een interessant kijkje in hoe het leven van vrouwen ruim een eeuw gelden was - en ook nog een beetje hoe het nu is. Ik moet zeggen dat ik wel onder de indruk ben van een man die acuut een kamer voor zijn vrouw gaat maken als hij hoort deze ze A room of one's one aan het lezen is! Al is de grote kanttekening hierbij natuurlijk dat ze die kamer allang had moeten hebben ;-)

Leven van € 1 per dag – Kath Kelly

Tsja, dit boekje is het niet voor mij, hoor, dus ik lees het niet uit (ben gestopt na 97 pagina’s).  Dit schreef ik er verder over bij bookcrossing:
Jammer. Ik heb misschien tevoren niet goed genoeg naar de beschrijving ervan gekeken, want ik was werkelijk verbaasd dat dit boekje niet gaat over het leven van 1 euro per dag, maar over het leven van 1 pond per dag. Waarom dan deze titel? Niet alleen is een pond meer waard dan een euro, dus is leven daarvan in zekere zin gemakkelijker, maar ook speelt dit verhaal (waar gebeurd? dat suggereert de schrijfster wel) zich dus niet in Nederland maar in Engeland af. Qua vertaling (die is van Heleen Schneiders) is het ronduit dom of belachelijk om te suggereren dat je in Engeland met de euro hebt te rekenen. En verder heb je in Engeland blijkbaar enorm veel koopjes voor zo'n cent (penny?) of 10 in

Het boek ont – Anton Valens

Dit boek (340 p.) werd een paar weken geleden enthousiast besproken in de Tros Nieuwsshow door Arie Storm, en eigenlijk weet ik het onderhand wel maar ik moet me er nog beter aan houden: zijn smaak is de mijne niet. Ik kreeg dit boek van een collega voor bookcrossing. Het deed een belletje rinkelen dus ik googlede even, en ja hoor: Arie was erg enthousiast. Proberen maar, dus. En het is beslist een aardig boek, maar toch… In mijn IRL-leesclub had Natalie het over een gebrek aan doorleesfactor toen het ging over Het oog van de stilte, en ik vind dat eigenlijk wel een erg goed woord, een goed criterium. Het boek ont had voor mij een lage doorleesfactor, en toch heb ik het uitgelezen. Waarom? Lage doorleesfactor omdat de

Dagboek van een illegaal – Mohamed Sahli

Moeilijk, moeilijk, wat over dit boekje (140 p.) te zeggen? Het pretendeert waar gebeurd te zijn en of dat voor alles wat Sahli vertelt klopt, weet ik niet (volgens mr. monalisa is het onmogelijk dat iemand zonder diploma’s wordt ingezet in de beveiliging van de Vermeertentoonstelling in het Mauritshuis, maar misschien kon dat in 1996 nog wel???), maar ik denk wel dat het boekje een goed beeld geeft van het leven van iemand die illegaal in Nederland verblijft. Of: verbleef. Want Sahli verbleef illegaal in Nederland van 1987 tot na de hongerstaking in de kerk in 2000 en sindsdien zijn de regels en, naar ik aanneem ook de controles, bepaald strenger geworden. Het is op zich interessant om te lezen over hoe

Minister achter tralies – Koos van Zomeren

Ik krijg geregeld ouwetjes van Koos van Zomeren voor bookcrossing en dit boek (185 p.) besloot ik eerst eens zelf te lezen omdat het volgens de flap een Nederlandse misdaadroman zou zijn. Nou, dat is het en dat was voor mij een zeer prettige kennismaking met Van Zomeren. Een heerlijk verhaal over duistere gebeurtenissen in politiek Den Haag, met chantage en intriges en wat dies meer zij. Spannend, maar op een rustige manier, en geen bloederigheid en psychotische wreedheden en dergelijk. Wel veel humor gelukkig – dat kon ik wel gebruiken tijdens m’n geworstel met Het oog van de stilte. Slechts een enkel voorbeeldje, hoofdpersoon minister Drion tegen zijn secretaris-generaal: “Ik zit al een tijdje in dit vak en wat is politiek anders dan het verzamelen van argumenten bij een ingenomen standpunt?” (p. 67). Ik ben het dan ook – een zeldzaamheid – zonder meer eens met de achterflap: Minister achter tralies is een ontluisterend maar vooral boeiend boek in het grensgebied tussen thriller en psychologische roman. ’t Is bijna een boek om niet te crossen, maar te houden en ooit nog eens over te lezen…

Het oog van de stilte – Marc Lambron

Dit boek (403 p., vertaling Maria Noordman) las ik voor m’n IRL-leesclub, en dat was geen sinecure. Ik verwachtte dat het een boek zou zijn over het leven van Lee Miller, volgens de achterflap een begaafde fotografe die het vak leerde van Man Ray en in 1944 naar het front trok om in het spoor van de geallieerde legers het einde van de oorlog te verslaan. Dat klopt ook wel, maar meer dan dat gaat dit boek over de journalist David Schuman, die het levensverhaal van Lee vertelt, maar dat verhaal doorspekt met zijn eigen fascinatie en liefde voor Lee Miller. Zijn fascinatie is niet gering en ze voert naar mijn smaak teveel