Een betere wereld – Julia Alvarez

Dit boek (412 p., vertaling Ineke van Bronswijk) las ik in het kader van een bookring. Dit schreef ik erover op bookcrossing:
Hm, moeilijk te zeggen wat ik van dit boek vind. Ik begon er aan omdat ik wel zin had in een soort feelgoodboek (zo ziet het er naar mijn idee uit) over interessante vrouwen. Een feelgoodboek leek het in het begin wel te zijn. Over interessante vrouwen? Hm, die Alma is al vijftig maar hoopt nog van haar echtgenoot te leren hoe ze sneeuw moet ruimen. Huh? Verder is ze depressief en maakt zich zorgen omdat het haar niet lukt om het boek te schrijven waarvoor ze al een contract heeft afgesloten. Ook al niet zo aansprekend, en bovendien naar mijn smaak allemaal tamelijk knullig op papier gezet. Gelukkig sprak het verhaal over Isabel me, zeker in het begin, meer aan: levend in 1803 besluit ze haar veilige,
maar saaie, leventje als rectrix van een weeshuis op te zeggen om mee te gaan met de expeditie van Don Francisco Balmin die tot doel heeft de overzeese Spaanse gebiedsdelen van de pokken te redden door het overbrengen van het vaccin. Een interessant verhaal dat gaandeweg helaas ook een beetje inzakt.
In het midden van het boek worden beide verhalen dan toch nog interessant door de rampspoed die de dames overkomt. Het gaat helemaal mis met Alma's man, die werkt voor een (commerciële) internationale hulporganisatie en daarvoor in de Domicaanse Republiek is gestationeerd. En het schip van Don Francisco wordt na een lange en zware zeereis slecht ontvangen omdat het vaccin sommige landen al via een andere weg heeft bereikt. Spannend, dus. Helaas blijkt Don Francisco bij tegenslag een nare, verwaande en egoïstische man die het belangrijker vindt om op z'n poot te spelen dan om zijn missie helpen door verstandig op te treden. Met zo'n man is het lastig identificeren als lezer, en het feelgoodgevoel over de missie raakt zoek. Terwijl de gebeurtenissen die Alma overkomen zo dramatisch zijn dat ook daar geen goed gevoel overblijft. Alvarez weet dan wel het verdriet van Alma tamelijk goed te beschrijven, zodat het me ondanks al mijn kritiek raakte, en dat redde het verhaal. Maar ik heb er niet de indruk aan overgehouden dat Alvarez een goede schrijfster is. Ze heeft wel haar best gedaan om een goed in elkaar zittend boek te maken door - niet al te overdreven - parallellen aan te brengen in de verhalen van Alma en Isabel. Maar daarnaast zijn er vooral in het verhaal van Alma te veel draadjes die het verhaal alleen maar complexer maken, en geen eenheid: de oudere buurvrouw die doodziek wordt, haar gestoorde zoon en schoondochter, de kritiek van Alma op de missie van haar man, waar het experimenteren met aidsmedicijnen in een derdewereldland een rol in speelt. Daar wordt in het boek van alles over geroepen, maar het gaat geen kant op. Aan het verhaal van Isabel schort bijna het tegenovergestelde: de expeditie lijkt mij stof voor een enorm interessant boek, maar het verhaal wordt volledig beschreven vanuit het perspectief van Isabel, die er uiteraard maar een klein deel van uitmaakt. De rest laat Alvarez helaas liggen. Jammer.