Pet Sematary – Stephen King

Ooit las ik een boek van Stephen King dat me aangenaam verraste. Later vernam ik van iemand (waar, wanneer?) dat Pet Sematary zijn beste boek zou zijn. En onlangs vond ik dat boek (396 p.) op een bookcrossmeeting, dus nieuwsgierig begon ik te lezen. Helaas bleek dit boek niet mijn ding.
Al tamelijk in het begin een was er een nogal enge en  onsmakelijke scene i.v.m. een
overlijden  (dit is een poging om dit zonder verklapper te zeggen ;-)). Toen ben ik wat gaan googelen, want had geen zin in een boek dat op die manier door zou gaan, ik ben helemaal geen type voor horror. Maar uit – meestal toch wel enthousiaste – reacties op google maakte ik op dat het verhaal weer rustig
zijn loop zou hernemen, dus las ik door. En google klopte: het verhaal kabbelt een heel eind rustig door. En King is in zijn soort een goede schrijver, dus het leest wel lekker weg. Het einde van het boek zou volgens de lezers op google wel vreselijk eng zijn, dus vol verwachting klopte mijn hart. Maar helaas, ik vond het einde vooral lachwekkend, eigenlijk. Ofwel al te ongeloofwaardig. Ofwel ik ben niet bevattelijk voor het onbevattelijke. Ik had dat al eerder gemerkt bij de film The Exorcist (die met dat meisje met het ronddraaiende hoofd). Toen dacht ik al: of ik in god geloof, daar ben ik nog niet uit, maar in de duivel geloof ik in ieder geval niet. Dus vond ik die film niet eng, en Pet Sematary idem dito.
Misschien dat ik van King nog The green mile wil lezen - zag daar de film van en vond die erg goed. Maar zijn zogenaamde horror hoeft voor mij niet meer.