Onsterfelijke dwaasheid – Paul Gallico

Leuke ervaring om dit ouwetje (uit 1955) van Paul Gallico te lezen. In het begin lijkt dit boek (200 p, vertaling Per Olafson) een komisch verhaal over een Hollywoodse klaploper, Joe Sears, die een idiote manier verzint om aan geld te komen. Hij bedenkt zich dat volgens de bijbel mensen tot de zondvloed heel erg oud werden (denk aan Methusalem). Dus als hij een artikeltje in de krant leest over een heel rijke vrouw, Hannah Bascombe, die oud is maar nog lang niet dood wil, lijkt het hem een goed idee een hoax op te zetten om haar te laten geloven dat er een middeltje tegen sterfelijkheid gevonden kan worden in Israel, het land immers waar vroeger die oude mensen woonden. Om overtuigender te zijn
betrekt hij een Joodse jongen die hij ontmoet in een daklozenopvang, Ben-Isaak, in zijn complot. Die doet mee omdat hij graag naar Israel wil, naar zijn oude oom, dr. Nathaniel Levi. Joe’s plan is om op kosten van Hannah met Ben-Isaak naar Israel te reizen. Maar dan komt er een kink in de kabel: Hannah wil met hen mee reizen, samen met haar gezelschapsdame Clary Adams. Hoe moet dat nu als ze in Israel arriveren? Dat middeltje bestaat immers helemaal niet...  Of toch wel? Bij aankomst in Israel blijkt dr. Levi te weten van een dorp in het zuiden van Syrië dat is gelegen op een berg die, net als de berg Ararat, tijdens de zondvloed boven water uit bleef steken. Daar staat een boom waarvan de dorpelingen het goedje winnen. Huh? Om het dorp te bereiken moet het reisgezelschap door Israel trekken en daarbij raakt vooral Hannah steeds meer in de ban van dat land, vooral omdat ze er het verleden, de aanwezigheid van Jezus, denkt te voelen. Het boek krijgt dus een hele serieuze en ook wat religieuze ondertoon, die het niet geschikt maakt voor lezers die daar allergisch voor zijn. Maar ik vond het niet storend. Gallico beschrijft uitstekend welke ontwikkeling Hannah doormaakt en als relativerende noot is er Joe Sears die niets voelt van wat Hannah voelt en cynisch met beide benen op de grond blijft staan. Tot ze in het dorp arriveren: de mensen daar zijn toch echt wel heel erg oud… Nou ja, hoe het boek dan verder afloopt zal iedereen zelf moeten lezen, want verklappen zou zonde zijn. Ik volsta dus met op te merken dat het boek niet alleen licht en humoristisch is maar ook diepzinnig en aangrijpend, terwijl Gallico je niets opdringt. Want dat is wat hij wel duidelijk maakt in dit verhaal: ieder mens moet z’n eigen keuzes maken in het leven.
Ik heb dit boek geregistreerd voor bookcrossing en ging het lezen omdat ik wilde weten of het niet te oud en inmiddels onaantrekkelijk was. Nee dus. Al zal het boek niet bij iedere moderne lezer in de smaak vallen (het is in feite op een lichte toon geschreven zware kost) is het toch de moeite waard om verder te laten reizen.