Penelope trekt ten strijde – Oriana Fallaci

Volgens de flap is dit boek (239 p., vertaling Henny Rip) een van de eerste van Oriana Fallaci. Ik ben er niet zo van onder de indruk als ik destijds was van Inshallah en van Een man, maar het is wel een goed geschreven boek met een tamelijk aansprekend verhaal. Het is het verhaal van Giovanna, die zichzelf Giò noemt omdat ze niet alleen als vrouw wil worden gezien. Hierbij is van belang te weten dat het boek zich afspeelt in 1957, dus in een tijd waarin de positie van vrouwen in de maatschappij nog een heel andere was dan tegenwoordig. In die tijd is het extra bijzonder dat de Italiaanse Giò met achterlating van haar vriend/geliefde Francesco in opdracht en op kosten van haar baas naar New York trekt om daar een script te schrijven. Maar Giò heeft een dubbele agenda: toen ze twaalf was, is een Amerikaanse soldaat, 
Richard bij haar gezin ingekwartierd geweest – en van de herinnering aan hem is ze nooit losgekomen. En ja hoor: al snel naar haar aankomst in New York ontmoet ze hem, en krijgt een relatie met hem. Een getroubleerde relatie, want Richard is eigenlijk een slappeling, een watje, die nog onder de plak zit bij zijn moeder en zijn macho-vriend Bill. Als het verhaal in de huidige tijd zou spelen, zou ik het ongeloofwaardig vinden dat Giò desondanks weer aan hem verslingerd raakt, maar omdat het verhaal zo’n zo’n vijftig jaar terug speelt, vond ik dat toch wel geloofwaardig. Dus vond ik het de moeite waard om te lezen hoe Giò haar strijd uitvecht. Leuk boek.
Slechts één citaat, Francesco over de Italianen en de Amerikanen:
“Sociaal gesproken is mijn theorie heel eenvoudig: wij zijn een volk van intelligente mensen dat door een stel middelmatigen wordt bestuurd, zij zijn een volk van middelmatigen dat door een stel intelligente mensen wordt bestuurd.” (Tijdens de koude oorlog dus!).