De stiefmoeder – Renate Dorrestein

Wat een heerlijk boek (212 p.) is deze nieuwe Dorrestein weer. Over een stiefmoeder, een verschrikkelijk mens. Niet omdat ze verschrikkelijk is, maar omdat ze zo verschrikkelijk Libelle, zo verschrikkelijk de ‘warme, kunstzinnige, liefhebbende, eigenzinnige’ en verzin-nog-maar-wat-van-die-superlatieven-vrouw is. En dat dan ook nog eens allemaal als stiefmoeder. Die door haar stiefdochter te helpen problemen krijgt met haar man. Waarbij er wel wat zwakke puntjes zitten in de plot (weet men nu nog waar je op doelt als je zegt dat je bij “die kliniek alleen daarvoor terecht kan”? het was toen niet al niet de enige kliniek, laat staan nu, neem ik aan), maar dat neemt niet weg dat het verhaal aanspreekt, lekker wegleest en zelfs – niet geheel des Dorresteins – een soort happy ending heeft.