The Art of Fielding - Chad Harbach

Dit boek (510 p.), dat ik overigens gedeeltelijk las in de Nederlandse vertaling van Joris Vermeulen, las ik soms met plezier, soms met moeite. Het begin vond ik saai, en net toen ik me begon af te vragen of daar nog verandering in zou komen bracht Harbach Moby Dick in het geweer. Omdat ik dat ooit een heel goed boek vond, was dat reden om verder te lezen. Helaas wordt er met het boek Moby Dick door Harbach verder weinig gedaan - althans: ik heb dat niet herkend. In de leesclubvragen die ik later over het boek kreeg, wordt gesuggereerd dat monomanie in The Art of Fielding, net als in Moby Dick, een thema is. Tsja. Als daar de overeenkomst ophoudt, dan is dat wel erg mager. En meer overeenkomst zag ik dus niet (maar waarschijnlijk, zie het eind van dit verslag, ligt dat aan mij). Het feit dat de honkbalploeg waar het boek over gaat de Harpooners heet en er harpoeniers op de schooldas staan, zei me verder niet zo veel.
Afijn, na de teleurstelling over 'te weinig Moby Dick' werd het boek toch wel leuk om te lezen, omdat het
een best spannend boek is over slagen of mislukken in de sport. De gedeeltes die daar over gingen spraken me dus wel aan - hoewel het een behoorlijke handicap was dat ik niet veel van honkbal weet en de finesses van de wedstrijdbeschrijvingen me dus ontgingen. Naast de honkbalperikelen gaat het boek ook over de privébelevenissen van jong honkbaltalent Henry Skrimshander, zijn vriend/captain/trainer Mike Schwartz, zijn homofiele kamergenoot Owen Dunne, en de president van de universiteit, Guert Affenlight en diens dochter Pella. Helaas bleven vrijwel alle personages in het boek voor mij bijna zo plat als een dubbeltje, zodat deze belevenissen me maar matig konden boeien. Daarbij speelt een rol dat het me hoogst onwaarschijnlijk voorkwam dat, - hm, dit moet, denk ik, verder onder de

V

E

R

K

L

A

P

P

E

R

waar het aanvankelijk op leek, de relatie die ontstond tussen Owen en Affenlight die laatste níet gigantisch in de problemen zou brengen, ofwel dat Affenlight dat blijkbaar helemaal niet zag aankomen. Beetje dom, zullen we maar zeggen. Waarbij ik wil toevoegen dat ik de 'oplossing' die Harbach voor het ontstane probleem vond wel weer heel mooi en sympathiek (raar misschien, in dit verband) vond. In zoverre raakte het verhaal niet zo near of over the top als Bonita Avenue van Peter Buwalda, waar dit boek me verder wel sterk aan deed denken qua stijl en opzet. Het einde van Harbach kan ik dus meer waarderen: ik vond het min of meer 'all's well that ends well' er wel bij passen. En die goede afloop werd nog versterkt door een van de andere leesclubvragen. Daarin stond dat een van de stellingen van Aparicio Rodriguez, de door Henry zo bewonderde honkbalspeler en schrijver van het fictieve The Art of Fielding, was: "There are three stages: Thoughtless being. Thought. Return to thoughtless being." Deze fases maakt Henry in het boek door, en dat vond ik mooi en de moeite van het lezen best waard.
Overigens is dit laatste wel een punt waardoor ik denk dat er voor de liefhebber veel méér in dit boek zit dan ik eruit heb gehaald. Zo'n punt is ook Henry's achternaam: Skrimshander. Ik vroeg me tijdens het lezen wel steeds af waarom Harbach voor zo'n rare naam had gekozen, en hoe hij er aan kwam. Het boek sprak me echter niet zó aan, dat ik dat ging opzoeken. Nu, bij het schrijven van dit blog, deed ik dat toch nog maar even. Wat blijkt, het woord komt uit Moby Dick: "Whale-bone, and other like skrimshander articles, as the whalemen call the numerous little ingenious contrivances they elaborately carve out of the rough material, in their hours of ocean leisure." Het is ongetwijfeld een van de vele dingen die ik niet heb opgemerkt - daarvoor is het te lang geleden dat ik Moby Dick las (nog daargelaten dat ik niet meer weet of ik het in het Engels of in het Nederlands las, en als dat laatste het geval was, hoe dit woord in het Nederlands is vertaald). En als je het wel weet of herkent, iets dat het boek beter maakt: Henry die uit het ruwe materiaal wordt gesneden door Schartz, maar vooral natuurlijk door Harbach.