Diverse boeken (niet) uitgelezen

Hm, nu heb ik niet alleen m’n weblog maar ook het lezen van een aantal boeken een beetje laten versloffen. Door een combinatie van factoren: boeken die me niet zo aanspraken, een vakantie, en een ‘verplicht’ te lezen boek voor m’n IRL-leesclub.
Nu dus een poging tot een update:

Mendelssohn op het dak – Jirí Weil
Dit boek (246 blz., vertaling Kees Mercks) las ik alweer enige tijd geleden. Ik vond het best goed, maar minder goed dan ik op grond van lovende verhalen had verwacht. HhhH van Binet – waarin dit boek ook genoemd wordt – beviel me aanzienlijk beter. Verder weet ik nog dat ik het  jammer vond dat het nawoord van Philip Roth een nawoord was, en geen voorwoord. Ik dacht dat ik het boek misschien (nog) beter had kunnen waarderen als ik zijn informatie tevoren gelezen had.  Verder heeft het verhaal niet zo veel indruk gemaakt dat ik het nu nog na zou kunnen vertellen. Ja, natuurlijk, het gaat over de oorlog en speelt zich af in Tsjechoslowakije. Het incident met het beeld van Mendelssohn is een soort kapstok om diverse personages
te leren kennen, en over die personages worden dan – in mijn herinnering met niet al te veel samenhang – enige oorlogservaringen verteld. Wel zeer indrukwekkend was de massamoord op een aantal mensen in of nabij – naar ik meen – het plaatsje Theresiënstadt (Terezin). Maar ik heb geen geeltjes geplakt, dus ook geen citaten, en moet het wat dit boek betreft dus helaas hier bij laten. Het gaat wel terug in de kast omdat het wel een tweede lezing verdient.

Pelican Bay – Nelleke Noordervliet
Dit boek had ik in de vorm van een dwarsligger meegenomen op vakantie, maar na 150 bladzijden hield ik het voor gezien. Het gegeven (wie heeft zo’n anderhalve eeuw geleden de plantersvrouw vermoord en lukt het een nakomelinge van hem om dat uit te vinden?) leek me interessant genoeg, maar de manier waarop Noordervliet het verhaal in het vat giet sprak me totaal niet aan. De stukken die zich in het verleden afspeelden vond ik aardig, maar de hedendaagse journaliste was me veel te navelstaarderig. Jammer.

Het zwarte boek – Orhan Pamuk
Dit boek (vertaling Margreet Dorleijn) had ik als leesvoer mee op mijn inmiddels al weer vórige vakantie, en jammer genoeg was het daarvoor een iets te taaie pil. Als ik er in bezig was vond ik het best prettig weg lezen, al zit er weinig lijn in het verhaal. Maar steeds als ik het had weggelegd, zag ik er tegenop om er weer in te beginnen. Lastig. Thuisgekomen besloot ik dus om het boek (na 353 bladzijden) een tijdje weg te leggen, en tot op heden heb ik nog geen neiging gehad er weer in te beginnen. Toch schrijf ik het boek nog niet definitief af. Het is misschien wel geschikt om er af en aan een stuk uit te lezen. Dat lijkt me te kunnen, want de rode draad van het boek is wel gemakkelijk te onhouden:  de jonge advocaat Galip gaat op zoek naar zijn plotseling verdwenen (nichtje en) echtgenote Rüya; maar misschien nog meer naar haar oudere broer Celal, essayist, die ook verdwenen blijkt en met wie Galip zich steeds meer gaat vereenzelvigen. Misschien lees ik dit dus toch ooit nog eens uit...

The Stranger’s Child – Alan Hollinghurst
In dit boek was ik bezig voordat ik op vakantie ging, en ik vond het niet aansprekend genoeg om het mee te nemen. Nu, teruggekomen, weet ik amper meer waar het over ging. Ja, over Daphne. In het eerste deel een jong meisje dat onder de indruk is van haar broers studievriend en dichter Cecil Valance. In het tweede deel blijkt Cecil overleden, Daphne getrouwd met diens broer en haar eigen broer George – die een relatie had met Cecil – op de achtergrond. In het derde deel kwam weer een sprong in de tijd: het gaat ineens over de jonge kantoorklerk Paul, bewonderaar van de overleden dichter, die in het huis van zijn baas terecht komt en daar onder meer de inmiddels oma geworden Daphne aantreft. Een interessante opzet voor een boek als het verhaal je aanspreekt, maar dat deed het mij dus niet. Weggelegd na 263 bladzijden.

Ik verkoos de vrijheid – Victor Kravchenko
Dit boek (vertaling Maura Diepenveen) trof ik ook nog in mijn stapeltje half gelezen boeken. De ondertitel is  ‘het persoonlijke en politieke leven van een sovjet functionaris’ en het is het – ware – verhaal van een sovjetonderdaan die zijn land in WO-II ontvlucht. Het moet dus een interessant verhaal zijn (zie http://en.wikipedia.org/wiki/Victor_Kravchenko_%28defector%29 ), maar op de een of andere manier pakte het me niet. Waarschijnlijk een combinatie van een niet bijzonder goede schrijfstijl en veroudering. Ik heb het boek dus weggelegd na  41 bladzijden, en denk dat ik het voorlopig niet meer oppak.