Dit boek (215 p.) stond al lang op mijn tbr-lijst en nu heb ik het dus
eindelijk gelezen. Voor wie het niet weet: dit is Vonnegut’s ‘book about
Dresden’, en daar was ik dus erg nieuwsgierig naar. Niet omdat ik Vonnegut als
schrijver al kende, maar wel omdat ik door Het stenen bruidsbed van Harry
Mulisch kennis had gemaakt met het hier bedoelde Dresden (hier bedoeld is het
Amerikaanse bombardement op die stad in WO-II ), daarvan onder de indruk was en
er dus nog wel een boek over wilde lezen. Maar helaas gaat Slaughterhouse-Five,
hoewel Vonnegut in het eerste hoofdstuk duidelijk maakt dat dit toch echt zijn
boek over Dresden is, maar zeer beperkt in op de gebeurtenissen daar. Het is
wel een verhaal over een soldaat die
het meemaakte, maar verder toch een heel
ander boek dan ik had verwacht. De soldaat komt in Dresden als krijgsgevangene,
en lijkt dan al een flinke klap van de molen opgelopen te hebben, dus heel veel
wijzer word je als lezer niet van hem. Wat niet wil zeggen dat wat hij meemaakt
niet verschrikkelijk is, natuurlijk. Deze soldaat is de hoofdpersoon van het
boek, en die volg je als lezer niet alleen in de oorlog maar ook in episodes in
zijn latere leven. Hij heeft, als ik het goed begrepen heb, een soort afwijking
waardoor hij zelf in de tijd heen en weer springt, en als lezer spring je mee.
Het accent ligt daarbij op de oorlogsperiode want die was natuurlijk het meest
ingrijpend, maar een ander – en heel verrassend – deel van zijn leven speelt
zich af in de toekomst, als hij ontvoerd is door ruimtewezens en op een andere
planeet in een soort dierentuin is gezet, ter lering ende vermaek. Gek genoeg
vond ik dit deel van het boek het aansprekendst. Het geeft duidelijk blijk van
de ‘incomparable imagination’ waarover Vonnegut volgens de achterflap beschikt.
Daarnaast heeft hij volgens die flap zwarte humor en een satirische stem en dat
klopt ook wel: het lijkt erop alsof Vonnegut de zware zaken die hij beschrijft
licht probeert te houden. Op zich knap, en het boek is - ondanks de af en toe wat
verwarrende sprongen in de tijd - heel leesbaar. Wel ging het zinnetje “So it
goes” me op den duur irriteren. In het begin gaf dat zinnetje extra gewicht in
het boek: het leek ironisch gebruikt als lichte beschrijving van het hele erge,
dat dan wellicht nog zou komen. Maar dat kwam niet, en het zinnetje dook naar
mijn idee te pas en te onpas in het boek op. Al met al komt het er op neer dat
ik minder onder de indruk was van het boek dan ik had verwacht, maar dat ik
best nog eens iets van hem wil lezen – al moet dat dan geen boek ‘over de
oorlog’ zijn.Dank voor je bezoek! Maar klik a.u.b. door naar monalisaleest.wordpress.com Daar vind je al mijn boekverslagen en daar kun je, als je wilt, op die verslagen reageren. Sinds 1 januari 2004 houd ik bij wat ik lees. Mijn indrukken zet ik, soms kort, soms wat langer, in een blogbericht op de hierboven genoemde Wordpresspagina. Op de Blogspotpagina die je nu bezoekt staan alleen (kopieën van) verslagen van de boeken die ik las tussen eind 2011 en begin 2013.
Outside of a cat, a book is woman's best friend. Inside of a cat it's too dark to read
vrijdag 28 september 2012
Slaughterhouse-Five or The Children’s Crusade – Kurt Vonnegut
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten