Outside of a cat, a book is woman's best friend. Inside of a cat it's too dark to read


zondag 3 februari 2013

IFFR 2013 – vrijdag 25 januari



Deze eerste festivaldag zag ik vier films, twee goede en twee matige:
The Love Songs of Tiedan – van Hao Jie – 89’
Call Girl – van Mikael Marcimain – 140’
Rhino Season – van Bahman Ghobadi – 90’
Shanghai – van Dibaker Banerjee – 110’
 
The Love Songs of Tiedan – van Hao Jie – 89
IFFR beschrijving:
Levendig, kleurrijk en romantisch familiedrama (en komedie) op het Chinese platteland in de jaren zestig en zeventig, voor en na de Culturele Revolutie die lokale muziektradities verbood. Tiedan is als jongetje verliefd op de mooie zingende buurvrouw en als volwassene op haar dochters.
Oh, wat is de buurvrouw toch mooi! De 10-jarige Tiedan wordt stapelverliefd als zijn vader een zangduo begint met ‘zuster Mei van hiernaast’. Het koppel vergaart faam als vertolkers van er-ren-rai, een in noordwest-China populaire miniopera voor twee personen met oh-la-la-teksten. Maar de heetgebakerde buurman vindt het maar niks en sleurt zijn vrouw mee naar huis.
Even later maken de Rode Gardisten in naam van de Culturele Revolutie voorlopig een einde aan het vertier. Eenmaal volwassen ontpopt Tiedan zich als er-ren-raizanger van uitzonderlijke kwaliteit. En valt hij achtereenvolgens voor alle drie de dochters van de buurvrouw.
Love Songs of Tiedan is een muzikale komedie in een deels historische setting met een etnografisch tintje, een scheut romantiek en een snufje tragiek. De film is even eigenzinnig als aanstekelijk. Met een bijzondere driedubbelrol voor Ye Lan, die niet alleen de buurvrouw speelt, maar ook haar oudste en jongste dochter.
Eigen indruk:
Helaas niet zo’n goed begin van een festival dat verder toch wel erg goed zou uitpakken. Ik vond dit een beetje een slap verhaal, dat pas aardiger werd toen hoofdpersoon Tiedan bij een reizend muziekgezelschap ging werken. Er zat wel wat humor en er werden een paar mooie/bijzondere Chinese liedjes gezongen, maar helaas ook erg slecht geacteerd. Zo slecht, dat ik me afvroeg of het misschien grappig bedoeld was. Als dat
zo was, kwam het bij mij – en bij de rest van de zaal – echter niet over.

Call Girl – van Mikael Marcimain – 140’
IFFR beschrijving:
Waargebeurde paranoiathriller over politieke corruptie en minderjarige call-girls in het hoogst progressieve Zweden van de jaren zeventig. In de manier waarop debutant Marcimain de sfeer van de 70's oproept, steekt hij leermeester Tomas Alfredson (Tinker Tailor Soldier Spy) naar de kroon.
Stockholm, 1976. Terwijl politici discussiëren over de liberalisering van wetgeving rondom incest en pedofilie, komt de veertienjarige Iris terecht in een opvangtehuis. Daar ontmoet ze een meisje dat werkt voor Dagmar Glans, een 'madam' met klanten in de hoogste kringen. Al snel is Iris zelf een gewilde callgirl.
Het speelfilmdebuut van Mikael Marcimain is gebaseerd op een waar gebeurd schandaal (waarin ook premier Olof Palme een rol speelde) dat door Zweedse autoriteiten lang onder het tapijt is geschoven. Maar de film gaat over meer dan politieke intriges; Call Girl maakt ook de hypocrisie van de vrije, blije jaren zeventig pijnlijk duidelijk. Het is goed te zien dat Marcimain regieassistent was bij Tomas Alfredsons Tinker Tailor Soldier Spy. De films delen een onderkoelde spanning en een ongelooflijke aandacht voor details in de aankleding. De Nederlander Hoyte van Hoytema - die ook Alfredsons films draaide - vangt de gruizige sfeer van de jaren zeventig met camerawerk dat paranoiathrillers als All the President's Men in herinnering roept.
Eigen indruk:
Deze film vond ik erg goed: zoals uit bovenstaande blijkt is het een sterk verhaal, en dat is erg mooi gefilmd, er wordt uitstekend geacteerd, de muziek is goed en het onderwerp van de film is ook nog een relevant, spannend en aangrijpend. Wat wil een filmkijker nog meer? Aanrader, dus!

Rhino Season – van Bahman Ghobadi – 90’
IFFR beschrijving:
Een politieke aanklacht en een epische liefdestragedie van IFFR-publieksprijswinnaar Bahman Ghobadi (Turtles Can Fly), met in de hoofdrol Monica Bellucci. Visuele pracht en een filmische ervaring: een must-see op het grote doek.
De Iraans-Koerdische dichter Sahel en zijn vrouw Mina worden onterecht opgepakt tijdens de Islamitische Revolutie in Iran. Sahel brengt 30 jaar door in de gevangenis, terwijl Mina, overtuigd dat haar man is overleden, naar Turkije vlucht met haar twee kinderen. Twee geliefden uiteen gedreven door een politiek onrecht en een persoonlijke vendetta.
De Iraans-Koerdische filmmaker Bahman Ghobadi, die in 2005 de IFFR-publieksprijs won met Turtles Can Fly, baseerde Rhino Season op de dagboeken van de Koerdisch dichter en persoonlijke vriend Sadeh Kamangar. Zijn vroegere werk kenmerkte zich door een bijna documentaire benadering. Inmiddels heeft Ghobadi zich ontwikkeld tot een poëtisch en lyrisch verteller en hebben de non-acteurs uit zijn eerdere films plaatsgemaakt voor een indrukwekkende cast met Monica Belucci en Iraanse ster Behrooz Vossoughi. Ghobadi maakt geen films meer in Iran; Rhino Season is de eerste film die hij in het buitenland maakte. De film werd geheel in Turkije opgenomen.
Eigen indruk:
Wel een mooie film, maar ook wat langzaam. Het verhaal dat hierboven staat komt duidelijk tot uitdrukking, maar de film gaat verder, want begint als Sahel uit de gevangenis komt en zijn vrouw gaat zoeken. Maar wil hij haar wel echt vinden? Hij is een beetje halfslachtig. Bij toeval komt hij twee jonge, hippe meiden tegen die een lift nodig hebben. Daarna ontmoet hij hen vaker, en als kijker vraag je je af: waarom, waar gaat dit over, wat hebben die meiden met het verhaal te maken. Dat blijkt tegen het eind van de film, waarin wordt teruggeblikt naar de periode van gevangenschap en het verhaal verhevigt. Mooi, aangrijpend.

Shanghai – van Dibaker Banerjee – 110’
IFFR beschrijving:
In Shanghai, met topacteurs uit de Indiase New Wave, spelen multinationals onder één hoedje met corrupte politici om een stadje te herinrichten. Een sociaal activist die zich verzet, komt om bij een verdacht verkeersongeluk. Zijn mooie en vastbesloten assistent start een onderzoek.
Spannende politieke thriller van een van de meest begaafde nieuwe regisseurs in India. Een vooraanstaand professor, een sociaal activist, wordt overreden door een vrachtauto; is het een ongeluk of een politiek gemotiveerde misdaad?
Het gebeurt in een bruisend stadje dat te maken krijgt met een ambitieus infrastructuurproject dat gesteund wordt door de corrupte regeringspartij. Multinationals beloven economische groei te bewerkstelligen in de regio, naar het voorbeeld van Shanghai. Het onfortuinlijke slachtoffer probeerde de arbeidersklasse bewuster te maken en de mensen te mobiliseren die de prijs betalen voor dit succes. De assistent van de professor, een toegewijde jonge vrouw, begint een riskante zoektocht naar de waarheid en gerechtigheid. Een plaatselijke pornograaf was getuige van het ongeluk, maar weigert een verklaring te geven. Het verhaal is losjes gebaseerd op de roman Z van Vassilis Vassiliko, maar is volledig ‘verindianiseerd’ door de fantasierijke scenarist Urmi Juvekar en de regisseur zelf.
Eigen indruk:
Hm, zo spannend als hierboven wordt beschreven vond ik de film beslist niet. Dat de aanrijding geen ongeluk is, maar opzet, was mij volstrekt duidelijk. En de speurtocht van het meisje loopt vooral vast op onwil en corruptie, wat ook al niet al te spannend over het voetlicht wordt gebracht. Dus een film met een goed verhaal dat niet zo goed wordt verteld en daardoor geen lange indruk achterlaat.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten