Kind van sneeuw – Eowyn Ivey

Dit boek (373 p., vertaling Lidwien Biekmann) las ik omdat het maandboek was van de boekgrrls. Het gaat over een middelbaar stel, Mabel en Jack, die een aantal jaren geleden een (on- of net geboren, dat weet ik niet meer precies) kind hebben verloren. Ze hebben dat niet goed kunnen verwerken en zijn daarom op initiatief van Mabel naar Alaska zijn verhuisd om daar een nieuw en ander leven te beginnen. Dat is niet gemakkelijk: de omstandigheden zijn zwaar, Jack is misschien te oud voor het zware boerenwerk – hij moet echt beginnen bij de basis, dus bij het ontginnen van het land rondom de zelfgebouwde blokhut – en de relatie tussen Mabel en Jack is niet al te best, zodat ze min of meer ieder voor zich leven in plaats
van er met elkaar samen iets van te maken. De twee-eenzaamheid van het stel wordt enigszins verlicht doordat ze kennismaken met de vriendelijke en optimische Esther en George Benson, wier zoon Garrett het stel in de zomerperiode een handje komt helpen. En in de winter gebeurt er iets vreemds: als Mabel en Jack, op eindelijk een ontspannen avond, een sneeuwpop maken, blijkt die de volgende dag verdwenen – net als de wanten die ze de pop hadden aangetrokken. Daarop volgt de ontdekking van degene die er met de wanten vandoor is gegaan: het ‘kind van sneeuw’ Faina, een meisje dat zich thuisvoelt en weet te overleven in de naburige bossen en bergen. Mabel en Jack krijgen langzamerhand steeds meer contact met haar, maar dat geldt alleen voor de winter, want elke de zomer verdwijnt Faina weer, als het ware als sneeuw voor de zon.
Dit schreef ik verder over het boek aan de boekgrrls:
Ik heb dit boek op zich met plezier gelezen, maar was er aan het einde toch
een stukje minder enthousiast over dan aan het begin.
Moeilijk om er de vinger op te leggen waardoor dat kwam, maar het lezen van jullie mails hielp er wel een beetje bij.
Katja schreef dat ze het boek een mooie mengvorm vond tussen roman en sprookje, en dat was misschien juist wat ik er niet zo mooi aan vond. Ben blijkbaar niet flexibel van geest genoeg om deze mengvorm te waarderen ;-)
Nu bleven voor mij het sprookje en het 'echte' verhaal allebei een soort van onaf, jammer.
Verder houd ik wel erg van verhalen over leven in barre omstandigheden, maar op dat punt vond ik het boek niet steeds voldoende overtuigend. Ik moest tijdens het lezen steeds terugdenken aan Little House in the Big Woods van Laura Ingalls Wilder dat ik ongeveer een jaar gelezen herlas (zie http://monalisaleest.blogspot.nl/2011/11/little-house-in-big-woods-laura-ingalls.html) en vond dat op dit punt veel aansprekender. Maar misschien komt dat om dat dat boek zo'n veertig of vijftig jaar eerder speelt dan Kind van sneeuw, zodat het leven toen ook werkelijk primitiever en zwaarder was...