Vossenblond – Rascha Peper

Dit boek (250 p.) vond ik weer een heerlijke Rascha Peper. De lezer van mijn blog weet dat ik een fan van haar ben, dus in zoverre is er niets nieuws onder de zon. Ik moet wel zeggen dat ik met een pietsje reserve aan dit boek begon. Het zou gaan over een man die een escortdame inhuurde. Niet bepaald een onderwerp dat je als vrouwelijke lezer aanspreekt. Verder had ik gehoord of gelezen dat de plot niet zo goed in elkaar zat en uiteindelijk te wensen overliet. Ik begon dus voorzichtig.

En ja, je vraagt je wel af of je dat wilt weten: hoe een man zich verhoudt tot een voor sex ingehuurde vrouw, tot een vrouw die zich daarvoor ook laat inhuren. Bah. Maar Peper zou Peper niet zijn als ze aan dit gegeven toch geen bijzondere draai zou geven. Enerzijds zorgt ze voor een rustige basis voor het verhaal
doordat ze vertelt over het werk van de hoofdpersoon Walter Tervoort, archeozoöloog, die we aantreffen als hij met zijn mensen bezig is met het lichten van graven in de Grote Kerk van Alkmaar, wat interessante informatie over zijn vak oplevert. Want Walter is een man die bezeten is van zijn vak, ermee opstaat er ermee naar bed gaat, en daardoor zijn grote liefde is verloren. Da’s alweer ruim twintig jaar geleden, en Walter is nu ruim vijftig. Dus hij zoekt een wat oudere escortdame, maar komt door omstandigheden uit bij een vrouw van tegen de dertig, Vera. (Alweer: bah; wat moet zo’n ouwe vent – oud? mijn eigen leeftijd…). En raakt daar smoorverliefd op. En dat krijgt complicaties waarover eenieder zelf maar moet lezen. Dat geeft Peper de gelegenheid de complicaties van de relatie tussen de klant en de escortdame uit de doeken te doen. Dat maakt dat je, hoe dieptreurig het gegeven dat prostitutie bestaat ook is, door wilt lezen over deze – in dit geval zelfs bijzonder gecompliceerde – relatie.

Ik vreesde een beetje voor het einde van het boek. Enerzijds door de toch wat negatieve kritieken vooraf, anderzijds doordat steeds minder pagina’s restten zonder dat een oplossing in zicht kwam. En toch vond ik het einde van het boek mooi en bevredigend, hoewel je wellicht niet echt van een ‘oplossing’ kunt spreken.

Ik had ook al tevoren vernomen dat Peper in dit boek een hond aan het woord laat en dat dat niet door iedereen gewaardeerd werd. Ik moet zeggen dat ik het zelf erg leuk vond. Ik was zelfs verontwaardigd dat toen Walter Vera’s hond probeerde te redden, het hem helemaal niet om de hond ging, maar alleen om in wat voor blaadje hij bij Vera zou komen te staan als hij het hem niet zou lukken L Dat komt natuurlijk omdat de hond de meest ongecompliceerde en misschien daardoor ook wel de meest sympathieke stem heeft in het boek. Daarbij zorgen zijn hoofdstukjes voor de broodnodige humor. Prachtig hoe Peper de hond precies die menselijke trekjes geeft die je als lezer accepteert en die je hem doen begrijpen (“Wie had gedacht dat ik vandaag een heel stuk zou zwemmen?! De baas niet en ikzelf zeker niet. En toch verwondert het me eerlijk gezegd niet dat ik het volbracht heb. Van nature ben ik nu eenmaal een stoer en moedig type, dat verloochent zich niet. Dat ik nooit eerder gezwommen had, komt door mijn onbekendheid met de sport, maar eenmaal voor de taak gesteld, vervul ik die met verve, zo ben ik.” P. 254). En daarnaast vormen de stukjes van de hond de verbinding met het privéleven van Vera, die onmisbaar zijn voor de intrige. Heel slim aangepakt door Peper!

Een puntje van kritiek over de plot van dit boek kan ik wel delen, want: wat is nu precies de bedoeling van het opvoeren van fotograaf en/of meester Maliepaard? En van dat cocaïnesnuiven van Vera? Dat werd me niet duidelijk (de cocaïne is misschien gewoon een modeverschijnsel?). Maar ik vermoed dat hier voor een betere lezer dan ik wel alles aan ‘klopt’ en buiten dat, ik vond dit weer een heerlijk boek van Rascha Peper.