De Nederlandse maagd - Marente de Moor (288 p.)

Tsja, wat moet ik van dit boek zeggen? Het is goed geschreven, het is interessant omdat het over een mij totaal onbekende wereld gaat, en ik heb het boek best met plezier gelezen, maar toch heeft het me niet echt gepakt.  Voor het verhaal neem ik maar even de flaptekst:
“Zomer 1936. Janna, een jonge Nederlandse schermster, wordt door haar vader op de trein gezet om in de leer te gaan bij zijn oude vriend, maître Egon von Bötticher.  Deze huzaar, gewond en verbitterd teruggekeerd uit de Eerste Wereldoorlog, slijt zijn dagen op een verlaten landgoed bij Aken. Hier geeft hij les aan twee beeldschone tweelingbroers en organiseert hij bloedige duels voor studenten. Binnen de poorten van deze eigenaardige wereld gaat Janna, geïntrigeerd door haar ontoeschietelijke maître, op zoek naar antwoorden. Wat is er tussen hem en haar vader voorgevallen, en wie moet de rekening vereffenen?”
Om te beginnen met dat laatste: het antwoord op die vraag is me helemaal niet duidelijk geworden, en overigens was het ook niet zo dat het boek een hevige nieuwsgierigheid ernaar opriep.  Ik raakte dus niet zo geïntrigeerd als Janna, die brieven van Egon steelt en leest en daar veel uit afleidt wat mij ontgaat. Verder is het boek vooral een schetst van een geïsoleerd en ongebruikelijk leven. Janna woont met Egon, de tweeling en een bedienend echtpaar, Heinz en Leni, op het landgoed, en oefent daar wat in het schermen. Soms komt de moeder van de tweeling op bezoek, en tweemaal wordt er een zogeheten Mensur georganiseerd. Dat is een aan strakke regels gebonden schermduel, waarbij de deelnemers, studenten, Paukanten heten en elkaar proberen te verwonden om zodoende een Schmiss (lidteken) aan over te houden, wat des te beter lukt doordat de toegebrachte wond ter plaatse blijkbaar niet al te vaardig door een arts wordt gehecht. Ik vond dit een extreem vreemd gebeuren, maar Janna reageert erop alsof het iets gewoons is. En helaas werd me eigenlijk ook helemaal niet duidelijk wat hier nu de betekenis van was in het boek. Wel komt tijdens deze groepsbezoeken een en ander over de ontwikkelingen in Duitsland aan de orde: Heinz is aanhanger van Hitler, en het is blijkbaar al gevaarlijk om dat niet te zijn, want Egon wordt geregeld gewaarschuwd om zijn tegengestelde mening niet te breed bekend te maken. Maar ook dit gegeven passeert eigenlijk een beetje kabbelend, zoals bijna alles wat er in het boek gebeurd. De op de achterflap van het boek vermelde “dramatische ontknoping” kwam natuurlijk wel, maar ook die speelde zich voor mij af in een soort van vreemdheid wazige wereld die me, zoals gezegd, niet echt te pakken kreeg. En ik bleef zitten met het gevoel dat allerlei diepere betekenissen die de schrijfster wellicht in het verhaal heeft gestopt me zijn ontgaan.