Dit boek las ik een hele tijd geleden, maar toen vergat ik m’n verslag te plaatsen. Hierbij dus alsnog:
Ha, dit humoristische boekje (166 p.) van Fay Weldon viel bij mij in goede aarde na al die serieuze kost. Het is geschreven in de jaren ‘80, door een berucht feministische schrijfster, en dat is uiteraard te merken. De mannen én de vrouwen zijn karikaturen, waaraan in die tijd een goede verstaander na een half woord genoeg had. Maar toch is het boekje, hoewel misschien wel wat ouderwets (er komt geen gsm in voor), niet verouderd. Het thema, de (on)zin van oorlog en de fatale rol van op onwetendheid gebaseerde angst, is van alle tijden en spreekt ook nu nog aan. En hoewel het verhaalzeer extreem is, lukt het Weldon de lezer erin mee te krijgen, omdat ze hem/haar geregeld direct toespreekt: “u moet nu even door dit saaie stukje heen” (over een beroemde veldslag uit het verleden), “ik vind het ook gruwelijk wat hier staat, maar als ik het kan schrijven, moet u het kunnen lezen”, enzovoorts, enzovoorts. Het is goed dat de schrijfster je op deze manier aanspreekt, want anders zou je het verhaal misschien als té vergezocht gewoon wegleggen, maar doordat de schrijfster zelf uit het verhaal stapt en het relativeert, wordt het toch verdraaglijk. Het einde is wellicht wat teleurstellend, maar ook dat is de schrijfster met de lezer eens, dus wat wil een mens nog meer? Een volgende Weldon, misschien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten