IFFR 2012 – maandag 30 januari

A Temple 146’
IFFR beschrijving:
Luchtige zwarte komedie over gemoedstoestanden. De jonge dorpeling Kesha krijgt bezoek van God. De satire uit, in een aantrekkelijke vorm, scherpe kritiek op geloof, maatschappelijke veranderingen en politieke ideeën over de ontwikkelingen in het hedendaagse India.
Geestige en bij vlagen lyrische zwarte komedie die zich afspeelt in een dorpje in de Indiase deelstaat Maharashtra, waar een eenvoudige jongeman in zijn slaap een onverwacht goddelijk visioen krijgt. Kesha wordt bezocht door de god Dutta en deze veelbelovende ervaring heeft gevolgen voor de dagelijkse gang van zaken in de gemeenschap. Kesha wordt een belangrijk man, maar zijn nieuwe positie in de schijnwerpers zet hem ook onder druk. De verkiezingen komen eraan en plaatselijke politici hebben tegenovergestelde meningen over Kesha’s verhaal.

Deze intrigerende film gaat over actuele kwesties: de opstelling van de mens tegenover het geloof wordt in twijfel getrokken, en ook de onoprechtheid van op macht en geld beluste figuren en de algehele corruptie worden aangekaart. Kesha - overtuigend neergezet door Girish Kulkarni, die zelf ook een scriptschrijver en regisseur is - houdt gedurende de hele film de spanning erin. Dit is de derde speelfilm van een van de interessantste Indiase regisseurs (Umesh Vinayak Kulkarni) van dit moment.
Eigen indruk:
Een heel mooie en interessante Indiase film. Met, volgens de toelichtster, ook muziek erin, om het Indiase publiek te bekoren. Maar voor het westerse publiek was dat volgens mij ook heel mooi. En het verhaal was bijzonder, modern, maar toch ook bijzonder Indiaas. Hoe een dorp gegrepen raakt door de commercie doordat een simpele dorpeling een heilige heeft gezien, men daar een tempel voor bouwt, en plots – in the middle of nowhere – gigantische aantallen dwepende gelovigen trekt waaraan van alles verkocht kan worden. Wervelen.

38 Témoins, 104’ 13.00-14.44
IFFR beschrijving:
Een brute moord in Le Havre. 38 mensen zijn getuige geweest, maar zeggen niets gezien of gehoord te hebben. Een beklemmende, ontroerende en mooi gedraaide film met een sterke cast, onder wie Yvan Attal, Sophie Quinton en Nicole Garcia. Belvaux laat scherp zien wat angst en schaamte doen met een mens.
Voor een appartementencomplex in de Franse havenstad Le Havre wordt een studente in het holst van de nacht op gruwelijke wijze om het leven gebracht. De 38 bewoners zeggen niets te hebben gezien of gehoord. Totdat een van hen, de introverte loods Pierre (Yvan Attal), besluit het grote stilzwijgen te doorbreken. Hij bekent aan de politie te zijn opgeschrikt door een wanhopige oerschreeuw. Een schreeuw die zijn medebewoners onmogelijk kan zijn ontgaan.
Maar waarom schoten zij het slachtoffer, net als Pierre, dan niet te hulp? Waarom ontkennen ze collectief getuige te zijn geweest van de moord? Was het lafheid, schaamte, angst? Het zijn vragen die de getraumatiseerde Pierre blijven achtervolgen, en die ook regisseur Belvaux (La trilogie) openlijk stelt. Zijn boekverfilming (openingsfilm IFFR 2012) is een onbevooroordeeld onderzoek. Waarom hebben mensen de neiging bepaalde zaken in de doofpot te stoppen? 38 témoins is een diepgravende psychologische studie en een beklemmend moordmysterie ineen. De onderkoelde cinematografie en de ingehouden soundtrack verhogen subtiel de spanning.
Eigen indruk:
Een bijzondere film. Mooie beelden, intrigerend gebeuren, maar wel een stuk trager dan ik eerder zag van Belvaux. Toch zeer de mooie waard, ook al vanwege de psychologische ontwikkeling: waarom doe je niets als je iemand aangerand ziet worden op straat, en wat doet het voor je relatie als je dit bekent aan je geliefde.

Hurdy Gurdy 3’
IFFR beschrijving:
Heerlijke, vrolijkmakende miniatuurfilm, gemaakt met speciale lenzen. Alles en iedereen is continu in beweging. Maar is het echt, wat we zien?
'Hurdy gurdy' is de Engelse term voor een draaiorgel dat steeds dezelfde deuntjes speelt, net als de mensen, auto's, schepen en treinen die constant in beweging zijn in deze miniatuurfilm. Een onderzoek naar realiteitsgehalte met behulp van speciale lenzen die voor architectuurfotografie werden ontworpen. Van Daniel Seideneder  en Daniel Pfeiffer.
Eigen indruk:
Leuk filmpje, verder geen woorden aan vuil maken ;-)
Oslo, August 31st, 95’ 16.30-18.05
IFFR beschrijving:
Regisseur Joachim Trier (Reprise) doet geen moeite de Scandinavische clichés over depressies en zelfmoordstatistieken te ontkrachten: zijn net afgekickte hoofdpersoon denkt, slenterend door Oslo, aan weinig anders. Een gefrustreerde loser en luchtige melancholie - hoe zeg je ‘nouvelle vague’ op z’n Noors?
Aan de vooravond van zijn ontslag uit een ontwenningskliniek krijgt de 34-jarige Anders alvast één dag verlof om een sollicitatiegesprek te kunnen voeren. Hij neemt de gelegenheid te baat om oude vrienden op te zoeken en schijnbaar doelloos rond te dolen in 'zijn' Oslo, gekleurd door het laatste zomerlicht. Maar de mislukte zelfmoordpoging die we hem aan het begin van de film zien plegen, kleurt alles wat erop volgt: het onderwerp suïcide is nooit ver weg in de gesprekken die hij voert.
Oslo, August 31st is (losjes) gebaseerd op de roman Le feu follet (1931) van Pierre Drieu La Rochelle, die in 1963 ook door Louis Malle verfilmd werd. Dat lijkt geen toeval: Trier (een verre neef van Lars Von Trier) verwijst met de bedrieglijke lichtvoetigheid, de achterliggende melancholie en enkele stilistische trekjes van zijn film openlijk naar de Franse nouvelle vague. Maar dan met de indringende helderheid van het Noorse licht, en een door en door hedendaagse insteek.
Eigen indruk:
Een bijzonder aangrijpend verhaal over een junk die na een zware afkickperiode ‘naar buiten’ mag/moet omdat hij een baan kan krijgen en dus eigenlijk weer zo goed als op de been is. Helaas niet echt, zodat het dramatisch met hem afloopt. Mooi gefilmd, houdt de aandacht vast, ondanks het bepaald deprimerende verhaal – waarvan de deprimerendheid overigens pas geleidelijk aan duidelijk wordt. Heel knap.

La leggenda di Kaspar Hauser,  90’ 19.00-20.30
IFFR beschrijving:
De historische Kaspar Hauser krijgt een update voor de 21ste eeuw: in deze surrealistische post-western, in fraai zwart-wit, spoelt Kaspar aan op een desolate mediterrane kust, waar men van hem een dance-dj wil maken. Met muziek van Vitalic en met Vincent Gallo in een dubbelrol als sheriff en pusher.
Vincent Gallo speelt een dubbele hoofdrol in de Italiaanse versie van de legende van Kaspar Hauser, een mysterieuze jongen die in 1828 opdook in de straten van Neurenberg en nauwelijks kon spreken. Zijn (volgens sommigen koninklijke) afkomst en geschiedenis konden nooit verklaard worden.
In deze absurdistische versie van regisseur Davide Manuli spoelt de in trainingsbroek en koptelefoon gehulde Kaspar Hauser aan op het strand van een praktisch onbewoond eilandje, waar hij wordt gevonden en als de verlosser opgenomen door de ook als dj optredende The Sheriff (Gallo). The Duchess, die heerst over de piepkleine gemeenschap op het eiland, voelt zich bedreigd door de blonde jongen en stuurt The Pusher (wederom Gallo) erop uit om de zaken te regelen. In korte hoofdstukjes, die steeds bestaan uit één lange take, met minimale, vervreemdende dialogen, wordt het verhaal van Hauser verteld. Alles speelt zich af in zwart-wit, tegen de sobere achtergrond van verlaten stranden en dorpen, ondersteund door de stuwende ritmes van Vitalic.
Eigen indruk:
Hm, vooral een vreemd en weinig om het lijf hebbend verhaal. Zwart/wit, wat in dit geval wel passend is, maar toch een beetje jammer blijft. Ik was bij de keuze afgegaan op de vliegende schotel uit de trailer, maar die heeft weinig met de rest van de film te maken. Ik vond de muziek wel aansprekend en was verder nogal geïntrigeerd door de vrouw die Kaspar speelde en er tegelijk mannelijk en vrouwelijk uitzag, maar verder is dit vooral een kunstenaarsfilm voor filmfreaks, lijkt me. Waarvan de beelden je overigens best wel een tijdje bijblijven…