I carried you home 113’, 9.45-11.37
IFFR beschrijving:
Een ander soort roadmovie. Twee zussen - gespeeld door twee opmerkelijke actrices - begeleiden hun overleden moeder per ambulance dwars door Thailand. Ze zijn van elkaar vervreemd, maar de reis en de omstandigheden dwingen hen nader tot elkaar. Een geheim zal worden onthuld.
De dood van hun moeder dwingt twee van elkaar vervreemde zussen tot een gezamenlijke, tweedaagse reis. Met de ambulance gaan ze vanuit Bangkok naar het geboortedorp van hun moeder op het Thaise platteland. Eén van de zussen verhuisde ooit naar Singapore om maar uit de buurt te zijn, de ander wapende zich met
onverschilligheid. Achterin de ambulance gezeten, naast de kist met het dode lichaam, blikken ze terug op wat ze deelden, maar ook op wat hen uit elkaar dreef.IFFR beschrijving:
Een ander soort roadmovie. Twee zussen - gespeeld door twee opmerkelijke actrices - begeleiden hun overleden moeder per ambulance dwars door Thailand. Ze zijn van elkaar vervreemd, maar de reis en de omstandigheden dwingen hen nader tot elkaar. Een geheim zal worden onthuld.
De dood van hun moeder dwingt twee van elkaar vervreemde zussen tot een gezamenlijke, tweedaagse reis. Met de ambulance gaan ze vanuit Bangkok naar het geboortedorp van hun moeder op het Thaise platteland. Eén van de zussen verhuisde ooit naar Singapore om maar uit de buurt te zijn, de ander wapende zich met
Tongpong Chantarangkuls melancholische verhaal over schuld en vergeving geeft ruimte aan de stilte tussen twee vrouwen die na jaren zwijgen weer moeten leren praten. Het wordt duidelijk dat ze niet voor niets uit elkaar zijn gegaan, en ze moeten dat verleden in de ogen leren kijken.
Tussen hen in ligt de voor altijd zwijgende moeder. In de context van haar begrafenis krijgt deze roadmovie bij Chantarangkul boven alles het karakter van een ritueel - een ceremoniële reiniging waarna de vrouwen misschien over de schaduwen uit het verleden heen kunnen stappen.
Eigen indruk:
Een film over twee uit elkaar gegroeide zussen die hun moeder na haar plotselinge overlijden in Bangkok met z’n tweeën in een ambulance terugbrengen naar haar woonplaats. Aardige film, die wel wat korter had gekund, maar best mooi was om naar te kijken. Alleen de echte snotterscènes vond ik wat teveel van het goed, maar de rest van de film was ok.
Short stories: family ties
Duck hunting, 23’
IFFR beschrijving:
Een nostalgisch dagje jagen van een vader en twee zoons. Het geweld keert zich niet alleen tegen eenden. Indrukwekkende studentenproductie.
Twee broers wachten hun vader op bij de gevangenis waar hij jaren heeft gezeten. Ze gaan weer eens jagen, net als vroeger.
Heftige en tegelijk sober gedraaide film over zeer moeizame familieverhoudingen die uitmonden in geweld.
Bijzonder sterke studentenfilm van Rok Bicek uit Slovenië.
Mila caos 18’
IFFR beschrijving:
Knappe jongen transformeert elk weekend tot exuberante ster, maar het laat zijn moeder koud. Was te zien op de Quinzaine des Réalisateurs in Cannes. Van Simon Paetau.
Warm, menselijk en - gezien het onderwerp uitzonderlijk - niet-hysterisch: in een illegale travestieshow in Havana verandert Sebastián, een zeventienjarige tiener, elk weekend in de zingende diva 'Mila Caos'. Zijn grootste wens is dat zijn moeder hem ooit zal zien optreden, maar die wil er nog niets van weten.
Apnoe 10’
IFFR beschrijving:
Geweldig derde deel van de Living Space-series van Harald Hund en Paul Horn over een doodnormale familie, die kampt met een gebrek aan zwaartekracht.
Een dag uit het leven van een schijnbaar doodnormale familie, die echter moet leven zonder zwaartekracht, wat hun dagelijkse handelingen danig bemoeilijkt. Briljant en absurd derde deel van de Living Space-series van Hund en Horn over het menselijk bestaan onder bizarre omstandigheden. IFFR vertoonde ook deel 1 en 2.
Cerro negro, 22’
IFFR beschrijving:
Ingetogen en roerende fictie over een jong stel in Lissabon, twee immigranten uit Brazilië. Hij zit in de gevangenis. Zij komt langs.
Een jonge vrouw bezoekt haar man in de gevangenis. Beiden zijn Braziliaanse immigranten in Lissabon. Haar zoontje blijft achter. Sterk geacteerde, sobere en aangrijpende fictie in grijsblauwe tinten van João Salaviza, die voor zijn korte film Arena in 2009 een Gouden Palm won in Cannes.
Eigen indruk:
Drie van deze films vertellen een kort verhaaltje over mensen die in een familierelatie tot elkaar staan: twee zoons halen hun vader op als hij vrijkomt uit de gevangenis, vermoorden hem en gaan daarna naar huis om te eten, waarbij moeder na geruime tijd vaststelt dat ‘vader nu wel niet meer zal komen’; een zoon is travestiet en zou dat – als ik het goed begrepen heb tenminste – wel aan z’n moeder kwijt willen; een vrouw bezoekt haar man in de gevangenis en hij baalt ervan dat zij hun zoontje niet meegenomen heeft. Wie dit weblog vaker leest zal het niet verbazen dat dit soort korte films me niet echt kan bekoren. Het zijn gewoon verhalen die filmische bijzonderheden. Die moeten volgens mij een bijzondere plot hebben om het fenomeen korte film recht te doen. Dat hadden deze films niet, al was de eerste toch wel aardig omdat het verhaal wel iets bijzonders had. Gelukkig maakte de vierde film, Apnoe, dit programma van korte films toch meer dan goed. Ook wat beelden van een gezinnetje, er gebeurt niet veel bijzonders qua verhaal, maar het is wel heel bijzonder gefilmd. Onder water, namelijk, in een zwembad. Niet dat je dat zwembad zag (ik dacht tijdens het kijken dat alles wat je zag special effects waren), maar: men leefde onder water, dus hoofdzakelijk met de mond dicht en de haren zachtjes heen en weer wiegend boven het hoofd, af en toe een blubje uit de mond of neus, en weinig zwaartekracht. (Bij de Q&A zei de regisseur dat aan de personages niet te merken was geweest omdat de acteurs loodgordels droegen). Erg bijzonder om te zien, dus, en ook grappig, en erg mooi, vooral vanwege de schitterende kleuren (we ontdekten dat rood en oranje het erg goed doen onder water, zei de regisseur desgevraagd). Chapeau.
Sacha l’ours 11’
IFFR beschrijving:
Speelse en mooi vormgegeven bewerking van het beroemde sprookje Goudlokje en de drie beren. Alleen komt dit keer de beer bij haar op bezoek.
Een jager zit achter een beer aan in het bos. Deze houdt zich schuil in het huisje van de jonge Goudlokje, die hem te eten geeft en met hem speelt. Maar dan verandert alles. Eerste korte film van Henri Desaunay is een eigenwijze, ironische adaptatie van het Britse sprookje Goudlokje en de drie beren.
Par exemple, Electre 80’
IFFR beschrijving:
Balibar, bekend als actrice and zangeres, liet geen van haar talenten onbenut in haar regiedebuut. In deze eclectische hommage aan de Griekse tragedie zijn Jeanne Balibar en Pierre Léon vrij van iedere conventie. Met een cameo van Barbet Schroeder.
Jeanne Balibar en Pierre Léon dwalen in toeristenoutfits door Parijs en bereiden een theaterstuk voor met een producente, die steeds anders verkleed is. In een parallelle wereld, een andere laag zo u wilt, oefenen acteurs op het strand van Deauville en op prominente Parijse locaties hun teksten voor een Griekse tragedie. Het is het verhaal van Electra, een wellicht wat inefficiënt personage, maar vasthoudend en weigerend op te geven in de strijd tegen onrecht.
Deze absurde, enigszins surreële en bij vlagen humoristische film lijkt op een toneelvoorstelling, met zijn gedragen dialogen en mise-en-scènekwesties. De makers, actrice Balibar en filmmaker Léon, maken echter ook gebruik van het medium door screenshots van zakelijke mails in te voegen - reflecties op hun plannen. Daarbij zingt Balibar, eveneens zangeres, de teksten in, als waren de mails hoogstaande liederen. Par exemple, Electre is, zoals een van de personages het uitdrukt, een ware ‘culture souk’.
Eigen indruk:
Tsja, dit was dus wel een heel treurig vervolg van de dag. Voor het eerst sinds jaren een film waaruit ik ben weggelopen bij gebrek aan enige reden om te blijven zitten. Je verwacht een mooi verhaal, zelfs een mooi gefilmd verhaal. Waarom eigenlijk? De naam Elektra, het feit dat het IFFR stelt dat Balibar een bekende actrice en zangeres is… De korte voorfilm bevestigde de verwachtingen: Sacha l’Ours is een heel mooi sprookje over een vrouw, een beer en een jager. Inventief, mooi en grappig. Je hoopt dat de hoofdfilm daarop doorgaat, maar nee. Dat is een kunstenaarsfilm met lelijke beelden en ietwat vreemd uitgedoste personages die teksten van papier voorlezen. Sommige van Sophocles (neem ik aan), sommige van de regisseurs en consorten (neem ik aan). Die laatste waren zo oninteressant dat ik geen zin meer had om de vertaling ervan mee te lezen. De eerste kan ik thuis wel opslaan in de verzamelde werken van Sophocles. Dus so much for Jeanne Balibar en Pierre Léon. Onthoud die namen en vermijd hun (film)producten, zou ik zeggen! (PS: zag zojuist dat ik het met deze film wederom heb gepresteerd om de volgens het publiek slechtste film te zien; eerder lukte dat me met… hm, dat zou ik even op moeten zoeken, nu even geen tijd).
Duck hunting, 23’
IFFR beschrijving:
Een nostalgisch dagje jagen van een vader en twee zoons. Het geweld keert zich niet alleen tegen eenden. Indrukwekkende studentenproductie.
Twee broers wachten hun vader op bij de gevangenis waar hij jaren heeft gezeten. Ze gaan weer eens jagen, net als vroeger.
Heftige en tegelijk sober gedraaide film over zeer moeizame familieverhoudingen die uitmonden in geweld.
Bijzonder sterke studentenfilm van Rok Bicek uit Slovenië.
Mila caos 18’
IFFR beschrijving:
Knappe jongen transformeert elk weekend tot exuberante ster, maar het laat zijn moeder koud. Was te zien op de Quinzaine des Réalisateurs in Cannes. Van Simon Paetau.
Warm, menselijk en - gezien het onderwerp uitzonderlijk - niet-hysterisch: in een illegale travestieshow in Havana verandert Sebastián, een zeventienjarige tiener, elk weekend in de zingende diva 'Mila Caos'. Zijn grootste wens is dat zijn moeder hem ooit zal zien optreden, maar die wil er nog niets van weten.
Apnoe 10’
IFFR beschrijving:
Geweldig derde deel van de Living Space-series van Harald Hund en Paul Horn over een doodnormale familie, die kampt met een gebrek aan zwaartekracht.
Een dag uit het leven van een schijnbaar doodnormale familie, die echter moet leven zonder zwaartekracht, wat hun dagelijkse handelingen danig bemoeilijkt. Briljant en absurd derde deel van de Living Space-series van Hund en Horn over het menselijk bestaan onder bizarre omstandigheden. IFFR vertoonde ook deel 1 en 2.
Cerro negro, 22’
IFFR beschrijving:
Ingetogen en roerende fictie over een jong stel in Lissabon, twee immigranten uit Brazilië. Hij zit in de gevangenis. Zij komt langs.
Een jonge vrouw bezoekt haar man in de gevangenis. Beiden zijn Braziliaanse immigranten in Lissabon. Haar zoontje blijft achter. Sterk geacteerde, sobere en aangrijpende fictie in grijsblauwe tinten van João Salaviza, die voor zijn korte film Arena in 2009 een Gouden Palm won in Cannes.
Eigen indruk:
Drie van deze films vertellen een kort verhaaltje over mensen die in een familierelatie tot elkaar staan: twee zoons halen hun vader op als hij vrijkomt uit de gevangenis, vermoorden hem en gaan daarna naar huis om te eten, waarbij moeder na geruime tijd vaststelt dat ‘vader nu wel niet meer zal komen’; een zoon is travestiet en zou dat – als ik het goed begrepen heb tenminste – wel aan z’n moeder kwijt willen; een vrouw bezoekt haar man in de gevangenis en hij baalt ervan dat zij hun zoontje niet meegenomen heeft. Wie dit weblog vaker leest zal het niet verbazen dat dit soort korte films me niet echt kan bekoren. Het zijn gewoon verhalen die filmische bijzonderheden. Die moeten volgens mij een bijzondere plot hebben om het fenomeen korte film recht te doen. Dat hadden deze films niet, al was de eerste toch wel aardig omdat het verhaal wel iets bijzonders had. Gelukkig maakte de vierde film, Apnoe, dit programma van korte films toch meer dan goed. Ook wat beelden van een gezinnetje, er gebeurt niet veel bijzonders qua verhaal, maar het is wel heel bijzonder gefilmd. Onder water, namelijk, in een zwembad. Niet dat je dat zwembad zag (ik dacht tijdens het kijken dat alles wat je zag special effects waren), maar: men leefde onder water, dus hoofdzakelijk met de mond dicht en de haren zachtjes heen en weer wiegend boven het hoofd, af en toe een blubje uit de mond of neus, en weinig zwaartekracht. (Bij de Q&A zei de regisseur dat aan de personages niet te merken was geweest omdat de acteurs loodgordels droegen). Erg bijzonder om te zien, dus, en ook grappig, en erg mooi, vooral vanwege de schitterende kleuren (we ontdekten dat rood en oranje het erg goed doen onder water, zei de regisseur desgevraagd). Chapeau.
Sacha l’ours 11’
IFFR beschrijving:
Speelse en mooi vormgegeven bewerking van het beroemde sprookje Goudlokje en de drie beren. Alleen komt dit keer de beer bij haar op bezoek.
Een jager zit achter een beer aan in het bos. Deze houdt zich schuil in het huisje van de jonge Goudlokje, die hem te eten geeft en met hem speelt. Maar dan verandert alles. Eerste korte film van Henri Desaunay is een eigenwijze, ironische adaptatie van het Britse sprookje Goudlokje en de drie beren.
Par exemple, Electre 80’
IFFR beschrijving:
Balibar, bekend als actrice and zangeres, liet geen van haar talenten onbenut in haar regiedebuut. In deze eclectische hommage aan de Griekse tragedie zijn Jeanne Balibar en Pierre Léon vrij van iedere conventie. Met een cameo van Barbet Schroeder.
Jeanne Balibar en Pierre Léon dwalen in toeristenoutfits door Parijs en bereiden een theaterstuk voor met een producente, die steeds anders verkleed is. In een parallelle wereld, een andere laag zo u wilt, oefenen acteurs op het strand van Deauville en op prominente Parijse locaties hun teksten voor een Griekse tragedie. Het is het verhaal van Electra, een wellicht wat inefficiënt personage, maar vasthoudend en weigerend op te geven in de strijd tegen onrecht.
Deze absurde, enigszins surreële en bij vlagen humoristische film lijkt op een toneelvoorstelling, met zijn gedragen dialogen en mise-en-scènekwesties. De makers, actrice Balibar en filmmaker Léon, maken echter ook gebruik van het medium door screenshots van zakelijke mails in te voegen - reflecties op hun plannen. Daarbij zingt Balibar, eveneens zangeres, de teksten in, als waren de mails hoogstaande liederen. Par exemple, Electre is, zoals een van de personages het uitdrukt, een ware ‘culture souk’.
Eigen indruk:
Tsja, dit was dus wel een heel treurig vervolg van de dag. Voor het eerst sinds jaren een film waaruit ik ben weggelopen bij gebrek aan enige reden om te blijven zitten. Je verwacht een mooi verhaal, zelfs een mooi gefilmd verhaal. Waarom eigenlijk? De naam Elektra, het feit dat het IFFR stelt dat Balibar een bekende actrice en zangeres is… De korte voorfilm bevestigde de verwachtingen: Sacha l’Ours is een heel mooi sprookje over een vrouw, een beer en een jager. Inventief, mooi en grappig. Je hoopt dat de hoofdfilm daarop doorgaat, maar nee. Dat is een kunstenaarsfilm met lelijke beelden en ietwat vreemd uitgedoste personages die teksten van papier voorlezen. Sommige van Sophocles (neem ik aan), sommige van de regisseurs en consorten (neem ik aan). Die laatste waren zo oninteressant dat ik geen zin meer had om de vertaling ervan mee te lezen. De eerste kan ik thuis wel opslaan in de verzamelde werken van Sophocles. Dus so much for Jeanne Balibar en Pierre Léon. Onthoud die namen en vermijd hun (film)producten, zou ik zeggen! (PS: zag zojuist dat ik het met deze film wederom heb gepresteerd om de volgens het publiek slechtste film te zien; eerder lukte dat me met… hm, dat zou ik even op moeten zoeken, nu even geen tijd).
Helsinki, Forever, 74’
IFFR beschrijving:
Helsinki, vu par Peter von Bagh: een blik op de Finse hoofdstad door de eeuwen heen, opgebouwd uit beelden en geluiden uit talloze films, journaals en liedjes. Een verbijsterende prestatie - een epos over herwonnen en opnieuw verloren tijd.
De internationale doorbraak van Peter von Bagh: een portret van de Finse hoofdstad, gemaakt met materiaal uit verschillende tijden en van diverse bronnen. Hij gebruikt journaalbeelden even gemakkelijk als scènes uit speelfilms. Hij laat zien hoe sommige plekken zich door de jaren heen ontwikkelen, al doet hij dat niet altijd chronologisch; vaak volgt Von Baghs montage een emotionele logica die vraagtekens zet bij de echte historische ontwikkelingen. Zijn versie van Helsinki is anders dan de licht glooiende stad, waar je ’s zomers zo heerlijk kunt wandelen - het is een mythische plek waar spoken rondwaren van altijd veranderende verhalen en nooit geziene gebouwen. Von Bagh zei ooit terloops: “Door die film denken mensen dat ik van Helsinki houd; ze hebben het mis.” Of misschien wil hij het niet erkennen, want zoiets moois wordt altijd gemaakt vanuit een zekere liefde.
Eigen indruk:
Een mooie film, compilatie van allerlei verschillende beelden van Helsinki van de afgelopen eeuw. Begint met een bijzonder fragment waarin een menigte over het ijs naar een gigantisch schip toe loopt. Is dat niet gevaarlijk? De regisseur zei ’t niet te weten: het is gefilmd, en er is geen slechte afloop te zien. Verder zaten er een aantal muziekfragmenten in, waarbij ik de naam Olavi Virta heb onthouden: ’t leek me een Finse Willi Alberti, dus een man met een prachtige stem en mooie, romantisch klinkende liedjes.
IFFR beschrijving:
Helsinki, vu par Peter von Bagh: een blik op de Finse hoofdstad door de eeuwen heen, opgebouwd uit beelden en geluiden uit talloze films, journaals en liedjes. Een verbijsterende prestatie - een epos over herwonnen en opnieuw verloren tijd.
De internationale doorbraak van Peter von Bagh: een portret van de Finse hoofdstad, gemaakt met materiaal uit verschillende tijden en van diverse bronnen. Hij gebruikt journaalbeelden even gemakkelijk als scènes uit speelfilms. Hij laat zien hoe sommige plekken zich door de jaren heen ontwikkelen, al doet hij dat niet altijd chronologisch; vaak volgt Von Baghs montage een emotionele logica die vraagtekens zet bij de echte historische ontwikkelingen. Zijn versie van Helsinki is anders dan de licht glooiende stad, waar je ’s zomers zo heerlijk kunt wandelen - het is een mythische plek waar spoken rondwaren van altijd veranderende verhalen en nooit geziene gebouwen. Von Bagh zei ooit terloops: “Door die film denken mensen dat ik van Helsinki houd; ze hebben het mis.” Of misschien wil hij het niet erkennen, want zoiets moois wordt altijd gemaakt vanuit een zekere liefde.
Eigen indruk:
Een mooie film, compilatie van allerlei verschillende beelden van Helsinki van de afgelopen eeuw. Begint met een bijzonder fragment waarin een menigte over het ijs naar een gigantisch schip toe loopt. Is dat niet gevaarlijk? De regisseur zei ’t niet te weten: het is gefilmd, en er is geen slechte afloop te zien. Verder zaten er een aantal muziekfragmenten in, waarbij ik de naam Olavi Virta heb onthouden: ’t leek me een Finse Willi Alberti, dus een man met een prachtige stem en mooie, romantisch klinkende liedjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten