House Party 18’
IFFR beschrijving:
IFFR beschrijving:
Zoon Dan organiseert een wilde houseparty als zijn moeder van huis is. De buren klagen tegen haar over de overlast, maar was het echt zo erg? Voorfilm bij Visiting Room.
Bij thuiskomst uit Boekarest verwelkomen de buren Neli met verhalen over de overlast van het wilde feest dat haar 17-jarige zoon Dan in haar afwezigheid had georganiseerd. Dan heeft echter een andere versie. Neli kende haar buren niet zo goed als gedacht. Uitstekend geacteerde fictie uit Roemenië.
Bij thuiskomst uit Boekarest verwelkomen de buren Neli met verhalen over de overlast van het wilde feest dat haar 17-jarige zoon Dan in haar afwezigheid had georganiseerd. Dan heeft echter een andere versie. Neli kende haar buren niet zo goed als gedacht. Uitstekend geacteerde fictie uit Roemenië.
Eigen indruk:
Best een aardige film. Wat kunnen die (buur)vrouwen babbelen, zeg! Kan nooit in een script zijn gezet, toch?
Maar verder: dat er een pointe in zit waarbij Neli haar buren niet zo goed kende als gedacht, is mij ontgaan LBest een aardige film. Wat kunnen die (buur)vrouwen babbelen, zeg! Kan nooit in een script zijn gezet, toch?
Visiting Room 60’
IFFR beschrijving:
Ze kennen elkaar van brieven en foto's en ontmoeten elkaar pas na vele jaren voor het eerst in het echt. Ze hebben heel lang op deze ontmoeting moeten wachten. Hij zit in een mannengevangenis, zij in een vrouwengevangenis. Een onsentimentele, maar hartverscheurende documentaire over liefde die echt geen grenzen kent.
Radu Muntean en zijn vaste co-scenarist Alexandru Baciu maakten met The Paper Will Be Blue, Boogie en Tuesday, After Christmas fictiefilms over gecompliceerde liefdesverhoudingen, in onopgesmukte, lang uitgesponnen dialoogscènes. De Roemeense HBO-documentaire Visiting Room laat zien dat de liefde gaat waar ze bijna niet gaan kan: tot in de gevangenis. Gedetineerden onderhouden al jarenlang een innige liefdesrelatie. Door elkaar te schrijven. Soms wel vijf brieven per week, kantjes vol, en met levensgroot getekende harten.
Ze vertellen hoe het begon, nadat ze elkaar toevallig op een foto zagen. Hoe creatief ze te werk moeten gaan om elkaar fysiek te kunnen ontmoeten. En hoe ze zelfs in het huwelijksbootje stapten. De liefde kent geen barrières, misschien juist niet voor wie zich dagelijks door tralies omringd weet. Muntean en Baciu leggen de liefdesgeschiedenissen vast zonder te oordelen, in een transparante, registrerende stijl. Ze weten afstand te bewaren en tegelijkertijd diep door te dringen tot de ziel van deze gevangenen, voor wie hun geliefde hun enige hoop lijkt.
Eigen indruk:
Alweer een docu-film, en alweer een bijzonder onderwerp. De liefde bloeit op als je gevangen zit ;-) Nu ja, bij sommigen geef je het een goede kans, bij anderen denk je dat het alleen maar vermaak is tijdens het zitten. En: het levert een soort ‘vrije dagen’ op, want als je trouwt krijg je een aantal dagen met z’n tweeën. Wel gevangen, natuurlijk, maar toch wat relaxter dan in je gewone cel. Een stel vertelde dat ze daarom al snel gescheiden waren, om vervolgens nogmaals te trouwen. Tja, in de gevangenis kom je de calculerende burger wel tegen J En het mooie is natuurlijk dat je je al kijkende realiseert dat misdadigers ook maar mensen zijn. Met hun gevoelens, hoop en wensen. Dit het liefst ook een gelukkig en rustig leven zouden willen. Wie weet lukt het sommigen om dat te vinden als ze vrij komen. Maar ongetwijfeld niet allemaal: bij sommigen spatte de onderhuidse agressie bijna van het scherm, die redden het nooit om zich in te houden zodra ze iets dwars komt te zitten. Al met al vond ik ook dit weer bijzonder goed gefilmde en mooie film.
Ze kennen elkaar van brieven en foto's en ontmoeten elkaar pas na vele jaren voor het eerst in het echt. Ze hebben heel lang op deze ontmoeting moeten wachten. Hij zit in een mannengevangenis, zij in een vrouwengevangenis. Een onsentimentele, maar hartverscheurende documentaire over liefde die echt geen grenzen kent.
Radu Muntean en zijn vaste co-scenarist Alexandru Baciu maakten met The Paper Will Be Blue, Boogie en Tuesday, After Christmas fictiefilms over gecompliceerde liefdesverhoudingen, in onopgesmukte, lang uitgesponnen dialoogscènes. De Roemeense HBO-documentaire Visiting Room laat zien dat de liefde gaat waar ze bijna niet gaan kan: tot in de gevangenis. Gedetineerden onderhouden al jarenlang een innige liefdesrelatie. Door elkaar te schrijven. Soms wel vijf brieven per week, kantjes vol, en met levensgroot getekende harten.
Ze vertellen hoe het begon, nadat ze elkaar toevallig op een foto zagen. Hoe creatief ze te werk moeten gaan om elkaar fysiek te kunnen ontmoeten. En hoe ze zelfs in het huwelijksbootje stapten. De liefde kent geen barrières, misschien juist niet voor wie zich dagelijks door tralies omringd weet. Muntean en Baciu leggen de liefdesgeschiedenissen vast zonder te oordelen, in een transparante, registrerende stijl. Ze weten afstand te bewaren en tegelijkertijd diep door te dringen tot de ziel van deze gevangenen, voor wie hun geliefde hun enige hoop lijkt.
Eigen indruk:
Alweer een docu-film, en alweer een bijzonder onderwerp. De liefde bloeit op als je gevangen zit ;-) Nu ja, bij sommigen geef je het een goede kans, bij anderen denk je dat het alleen maar vermaak is tijdens het zitten. En: het levert een soort ‘vrije dagen’ op, want als je trouwt krijg je een aantal dagen met z’n tweeën. Wel gevangen, natuurlijk, maar toch wat relaxter dan in je gewone cel. Een stel vertelde dat ze daarom al snel gescheiden waren, om vervolgens nogmaals te trouwen. Tja, in de gevangenis kom je de calculerende burger wel tegen J En het mooie is natuurlijk dat je je al kijkende realiseert dat misdadigers ook maar mensen zijn. Met hun gevoelens, hoop en wensen. Dit het liefst ook een gelukkig en rustig leven zouden willen. Wie weet lukt het sommigen om dat te vinden als ze vrij komen. Maar ongetwijfeld niet allemaal: bij sommigen spatte de onderhuidse agressie bijna van het scherm, die redden het nooit om zich in te houden zodra ze iets dwars komt te zitten. Al met al vond ik ook dit weer bijzonder goed gefilmde en mooie film.
The Year 1952 120’
IFFR beschrijving:
In 1952 vonden dan eindelijk de Zomerspelen plaats in Helsinki, wat het startsein vormde voor de naoorlogse wederopstanding van het land. Het was in vele opzichten een goed jaar. Als filmcollage is dit een meesterwerk, met een verrassende souplesse en opgewektheid.
Na twaalf jaar wachten, ging in 1952 de grootste droom van het sportminnende Finland eindelijk in vervulling: de Olympische Spelen kwamen naar Helsinki. Het land had zich hersteld, was herrezen uit de as van twee oorlogen en de economie was weer op gang gekomen. Voor het eerst in lange tijd zag de toekomst eruit alsof alles van een leien dakje zou gaan.
Vuosi 1952 is zonder twijfel het lichtste werk in Von Baghs cyclus over beslissende momenten in de Finse geschiedenis - meer een opgewekte tango dan een stuk moderne klassieke muziek. De film meandert door de dagen en maanden van 1952, zich bewust van zowel de achterliggende grauwheid als van de komende helderheid, van een voorbije ernst en een opdoemende luchtigheid, van destijds niet vertelde verhalen en van een geschiedenis die sindsdien altijd verdraaid en vervormd is gebleven. Een meesterwerk in het behendig, gelaagd en meerstemmig vertellen van verhalen.
Eigen indruk:
Deze film is van dezelfde regisseur en is een beetje op dezelfde manier in elkaar gezet als Helsinki, Forever, maar ik vond hem een stuk minder aansprekend. Hier wreekt zich, denk ik, dat Von Bagh alleen beelden aan elkaar zet en geen commentaar geeft. Als je dan geen Fin bent, of om een andere reden op de hoogte van de Finse geschiedenis, dan zegt het allemaal niet zo veel. Het interessants vond ik nog het gedeelte tegen het einde van de film, dat ging over de kennelijk zware herstelbetalingen die Finland heeft moeten doen na de oorlog. Enerzijds zuchtte het land daar onder, anderzijds was het een boost voor de economie, want er moest betaald worden in natura, in zware industriegoederen. Toen de betalingen voldaan waren, was er dus plotseling overcapaciteit. Hoe het daarmee afliep, vertelt de film echter niet: hij gaat immers (bijna alleen) over het jaar 1952…
Na twaalf jaar wachten, ging in 1952 de grootste droom van het sportminnende Finland eindelijk in vervulling: de Olympische Spelen kwamen naar Helsinki. Het land had zich hersteld, was herrezen uit de as van twee oorlogen en de economie was weer op gang gekomen. Voor het eerst in lange tijd zag de toekomst eruit alsof alles van een leien dakje zou gaan.
Vuosi 1952 is zonder twijfel het lichtste werk in Von Baghs cyclus over beslissende momenten in de Finse geschiedenis - meer een opgewekte tango dan een stuk moderne klassieke muziek. De film meandert door de dagen en maanden van 1952, zich bewust van zowel de achterliggende grauwheid als van de komende helderheid, van een voorbije ernst en een opdoemende luchtigheid, van destijds niet vertelde verhalen en van een geschiedenis die sindsdien altijd verdraaid en vervormd is gebleven. Een meesterwerk in het behendig, gelaagd en meerstemmig vertellen van verhalen.
Eigen indruk:
Deze film is van dezelfde regisseur en is een beetje op dezelfde manier in elkaar gezet als Helsinki, Forever, maar ik vond hem een stuk minder aansprekend. Hier wreekt zich, denk ik, dat Von Bagh alleen beelden aan elkaar zet en geen commentaar geeft. Als je dan geen Fin bent, of om een andere reden op de hoogte van de Finse geschiedenis, dan zegt het allemaal niet zo veel. Het interessants vond ik nog het gedeelte tegen het einde van de film, dat ging over de kennelijk zware herstelbetalingen die Finland heeft moeten doen na de oorlog. Enerzijds zuchtte het land daar onder, anderzijds was het een boost voor de economie, want er moest betaald worden in natura, in zware industriegoederen. Toen de betalingen voldaan waren, was er dus plotseling overcapaciteit. Hoe het daarmee afliep, vertelt de film echter niet: hij gaat immers (bijna alleen) over het jaar 1952…
King Curling 75’ 16.00-17.15
IFFR beschrijving:
Is curling topsport? In Noorwegen wel. Het onverwoestbare genre van de anti-held die zichzelf en sportieve tegenslagen moet overwinnen, wordt in deze satire aangekleed met Noorse kitschdecors en running gags. Gespeeld, met stalen gezicht, door lokale komiek (en coscenarist) Atle Antonson.
Zoals Kingpin het bowlen op de kaart zette, zo doet deze mild-satirische komedie dat met curling. Dit 'bowlen op het ijs' is razend populair in Noorwegen, en datzelfde kan gezegd worden van hoofdrolspeler en coscenarist Atle Antonson, die veel roem vergaarde in de hilarische tv-series van regisseur Ole Endresen.
Antonson speelt Truls Paulsen, een gearriveerde curling-ster. Gediagnosticeerd met een obsessief-compulsieve stoornis mag hij geen wedstrijden meer spelen. Maar dan hoort hij dat zijn coach Gordon op sterven ligt, en besluit hij zich te wreken. Truls verlaat zijn vrouw, stopt met zijn medicijnen en trommelt zijn oude teammaten op. Als ze erin slagen het nationale kampioenschap te winnen, kan Gordon zijn dure longtransplantatie ondergaan.
Endresen kleedt zijn antiheldenfilm aan met kitscherige jaren 70- en 80-decors, ondersteund door een dito vrolijke soundtrack. De running gags, die de winnaarsmentaliteit op de hak nemen, werken dankzij de perfecte timing van de acteurs.
Eigen indruk:
Zonder meer een ontzettend leuke film. Minder curling in beeld dan je zou verwachten, maar des te meer slapstick. Zien!
Is curling topsport? In Noorwegen wel. Het onverwoestbare genre van de anti-held die zichzelf en sportieve tegenslagen moet overwinnen, wordt in deze satire aangekleed met Noorse kitschdecors en running gags. Gespeeld, met stalen gezicht, door lokale komiek (en coscenarist) Atle Antonson.
Zoals Kingpin het bowlen op de kaart zette, zo doet deze mild-satirische komedie dat met curling. Dit 'bowlen op het ijs' is razend populair in Noorwegen, en datzelfde kan gezegd worden van hoofdrolspeler en coscenarist Atle Antonson, die veel roem vergaarde in de hilarische tv-series van regisseur Ole Endresen.
Antonson speelt Truls Paulsen, een gearriveerde curling-ster. Gediagnosticeerd met een obsessief-compulsieve stoornis mag hij geen wedstrijden meer spelen. Maar dan hoort hij dat zijn coach Gordon op sterven ligt, en besluit hij zich te wreken. Truls verlaat zijn vrouw, stopt met zijn medicijnen en trommelt zijn oude teammaten op. Als ze erin slagen het nationale kampioenschap te winnen, kan Gordon zijn dure longtransplantatie ondergaan.
Endresen kleedt zijn antiheldenfilm aan met kitscherige jaren 70- en 80-decors, ondersteund door een dito vrolijke soundtrack. De running gags, die de winnaarsmentaliteit op de hak nemen, werken dankzij de perfecte timing van de acteurs.
Eigen indruk:
Zonder meer een ontzettend leuke film. Minder curling in beeld dan je zou verwachten, maar des te meer slapstick. Zien!
Miss Bála 113’
IFFR beschrijving:
Naranjo maakte een spectaculaire en dure film, die gezien de statistieken en nieuwsberichten toch dichtbij de werkelijkheid van de Mexicaans-Amerikaanse grens blijft. Een mooie jonge vrouw doet mee aan een missverkiezing en belandt met haar vriendin op het verkeerde feestje... 'Bala' betekent kogel.
Gerardo Naranjo levert een narcoticathriller af met Hollywood-allure. Entertainend, spannend, snel, donker, gespierd, en vol actie en geweld.
Net als Steven Soderberghs Traffic is Miss Bala gesitueerd rondom de drugsoorlogen aan de Mexicaans-Amerikaanse grens. Stephanie Sigman speelt Laura Guerrero, een jonge, aantrekkelijke maar ook arme vrouw die graag Miss Universe wil worden. Als ze besluit mee te doen aan een lokale schoonheidswedstrijd wordt ze gechanteerd door drugsbaron Lino: hij belooft haar de winst en zij knapt in ruil daarvoor een aantal klusjes voor hem op. Een droom komt uit, maar de prijs is hoog. Want Laura raakt steeds onlosmakelijker verstrikt in het criminele circuit.
Geïnspireerd door een waargebeurd verhaal blijft Naranjo dichtbij de realiteit. Hij geeft, net als moderne klassieker Gomorrah, een rauwe inkijkje in het drugsmilieu, en verpakt dat als een bloedstollende, sensationele thriller. De debuterende Sigman zet Laura neer als een angstig dier in nood, dat handelt zonder na te denken. En daardoor alleen maar dieper in het moeras zakt.
Eigen indruk:
Geen slechte film, maar ook niet echt een topper om het festival mee af te sluiten. De missverkiezing is een korte inleider, al snel vliegen de kogels over het doek. Waarschijnlijk wel heel realistisch, maar daarom ook rauw en zonder hoop. Naar, dus. En al zie je dat wat Laura doet, slecht af loopt, hoe je het dan beter zou kunnen doen, daar kom je niet uit. Als je de gedachte laat varen dat dit een realistisch verhaal is, is het echter een ‘gewone’, best wel goede actiefilm, maar dus geen film die me erg aanspreekt, omdat ik van dat genre gewoon niet zo houd.
IFFR beschrijving:
Naranjo maakte een spectaculaire en dure film, die gezien de statistieken en nieuwsberichten toch dichtbij de werkelijkheid van de Mexicaans-Amerikaanse grens blijft. Een mooie jonge vrouw doet mee aan een missverkiezing en belandt met haar vriendin op het verkeerde feestje... 'Bala' betekent kogel.
Gerardo Naranjo levert een narcoticathriller af met Hollywood-allure. Entertainend, spannend, snel, donker, gespierd, en vol actie en geweld.
Net als Steven Soderberghs Traffic is Miss Bala gesitueerd rondom de drugsoorlogen aan de Mexicaans-Amerikaanse grens. Stephanie Sigman speelt Laura Guerrero, een jonge, aantrekkelijke maar ook arme vrouw die graag Miss Universe wil worden. Als ze besluit mee te doen aan een lokale schoonheidswedstrijd wordt ze gechanteerd door drugsbaron Lino: hij belooft haar de winst en zij knapt in ruil daarvoor een aantal klusjes voor hem op. Een droom komt uit, maar de prijs is hoog. Want Laura raakt steeds onlosmakelijker verstrikt in het criminele circuit.
Geïnspireerd door een waargebeurd verhaal blijft Naranjo dichtbij de realiteit. Hij geeft, net als moderne klassieker Gomorrah, een rauwe inkijkje in het drugsmilieu, en verpakt dat als een bloedstollende, sensationele thriller. De debuterende Sigman zet Laura neer als een angstig dier in nood, dat handelt zonder na te denken. En daardoor alleen maar dieper in het moeras zakt.
Eigen indruk:
Geen slechte film, maar ook niet echt een topper om het festival mee af te sluiten. De missverkiezing is een korte inleider, al snel vliegen de kogels over het doek. Waarschijnlijk wel heel realistisch, maar daarom ook rauw en zonder hoop. Naar, dus. En al zie je dat wat Laura doet, slecht af loopt, hoe je het dan beter zou kunnen doen, daar kom je niet uit. Als je de gedachte laat varen dat dit een realistisch verhaal is, is het echter een ‘gewone’, best wel goede actiefilm, maar dus geen film die me erg aanspreekt, omdat ik van dat genre gewoon niet zo houd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten