Dit is het tweede boek (187 p.; vertaling Jacq Vogelaar) dat ik las van Kehlmann, en wat is het anders dan Het meten van de wereld! Dat is een soort historische non-fictieroman, dit is een bundel met fictieve verhalen over het leven met moderne communicatiemiddelen, in het bijzonder de mobiele telefoon. De verhalen zijn goed en krijgen een extra dimensie doordat ze raakvlakken hebben met elkaar. Zo komt in veel verhalen een soort ‘zoek jezelf’ boek voor van de schrijver Miguel Autistos Blancos, die zelf ook als hoofdpersoon in een van de verhalen optreedt. Twee andere verhalen gaan over een schrijver die een relatie heeft gekregen met
een vrouw van Artsen zonder grenzen en daarmee op promotiereis gaan naar Afrika (en later Azië, denk ik). En een derde verhaal is een verhaal van die schrijver. Maar misschien is het laatste verhaal dat ook? Het eerste verhaal gaat over een man die plotseling telefoontjes krijgt die voor iemand anders bestemd zijn. Doordat hij willekeurige antwoorden geeft, gooit hij diens leven in de war. Zoals je ziet in een ander verhaal, waarin die iemand de hoofdpersoon is, maar uiteindelijk niet meer als zodanig wordt herkend. En waar is eigenlijk die schrijfster gebleven die in plaats van de schrijver naar een voormalige Sovjet-satellietstaat is afgereisd? Die komt erntig in de problemen omdat ze niet wordt ‘herkend’. Nu ja, of deze beschrijving begrijpelijk is, weet ik niet, maar dat in elkaar weven geeft beslist een extra dimensie aan deze bundel verhalen, die je dus eigenlijk toch gewoon als één boek moet zien. Waarin deze zin me aan het thema van het boek leek te raken: “Wat vreemd dat de techniek ons in een wereld zonder vaste plaatsen terecht heeft laten komen. Je praat vanuit nergens, je kunt overal zijn, en omdat niets geverifieerd kan worden, is de voorstelling die je van iets hebt in principe ook waar.” (p. 164).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten