IFFR 2012 – woensdag 1 februari

Unfair World 118’
IFFR beschrijving:
Het is niet makkelijk om eerlijk te zijn in een oneerlijke wereld. Sotiris heeft het bijna opgegeven. Gelukkig heeft hij nog zijn werk als politieagent, waarmee hij op bescheiden manier kan strijden tegen het systeem. Een heerlijk weemoedige komedie, met onmiskenbare invloeden van Kaurismäki en Tati.
Sotiris is een politieman aan de vooravond van zijn pensioen; zijn werk bestaat uit het ondervragen van verdachten. Op een dag besluit hij dat hij alleen nog maar rechtvaardig wil zijn - een beslissing die ervoor zorgt dat al zijn ondervraagden vrijuit gaan, en dat hij tijdens een omkoopmissie voor rechtvaardigheid een fatale fout begaat.
Dora, een opportunistische schoonmaakster die net als iedereen wanhopig het hoofd boven water tracht te

houden in een failliet land, is de enige die hem kan helpen. De vermoeide politieman vertrouwt haar, en er lijkt zelfs iets tussen hen te bloeien. Maar Sotiris' verlangen naar, en vertrouwen in eerlijkheid, wordt keer op keer beschaamd.
Filippos Tsitos’ opvolger van Plato’s Academy, waarin Antonis Kafetzopoulos ook een hoofdrol speelde, is opnieuw een Grieks-Duitse coproductie. De flegmatieke karakters, droge humor en gestileerde, minimalistische scènes herinneren aan zowel het werk van Aki Kaurismäki en Jacques Tati als dat van Tsitos’ landgenoot Yorgos Lanthimos (Dogtooth).
Eigen indruk:
Dit was een behoorlijk goede, indrukwekkende film. Het rechtvaardigheidsgevoel van de hoofdpersoon leek me niet helemaal te kloppen, maar de perikelen die eruit voortvloeien zijn zeer voorstelbaar en op een bepaalde manier aangrijpend. Verder goed gefilmd en uitstekend geacteerd. En wel grappig dat het over euro’s gaat in plaats van over drachme’s: zo weet je toch wel gelijk om hoeveel geld het gaat ;-)

Egyptian Timelines 114’
Rant 7’
Deze film, ontstaan uit intensieve workshops met een actrice, onderzoekt de psyche van iemand uit de culturele sector; misschien een recensent, of een curator.
Een werk met een minimalistische expressievorm. Het personage, de actrice Roba El Shamy, zit aan een tafel, recht voor de camera. Gedurende ongeveer zes minuten spreekt zij tien zinnen uit. Haar gebaren en gelaatsuitdrukkingen worden begeleid door pianomuziek van kunstenaar Hassan Khan zelf.
Rice City 20’
Een prachtig opgebouwde suspense in dit korte Egyptische experiment in stijlvol zwart-wit, met een sterke muziekscorer door Nahla Mattar.
De esthetiek hier is voornamelijk ontleend aan de film noir en het melodrama van de jaren dertig en veertig: het opbouwen van spanning door een knap verteld verhaal (conform alle conventies wat betreft camerawerk, art direction en mise-en-scène), maar dan zonder te neigen naar een definitieve, menselijke betekenis. Verlangens in het luchtledige frustreren zichzelf, zonder een duidelijk emotioneel hoogtepunt te bereiken.
In search of a city (in the papers of Sein) 34’
De tocht van flâneuse Sein wordt een gelaagde liefdesverklaring aan the City, Caïro. Geschoten vóór, maar gemonteerd na de Egyptische revolutie.
Een reis door Caïro geleid door de stem van de hedendaagse 'flâneuse' Sein. Haar tocht voert van oeroude straten, door koloniale wijken volgens Parijs' model naar nieuwe appartementen in internationale stijl. Hala Elkoussy toont aan de hand van stemmen van nu en uit het verleden hoe 'the City' zichzelf steeds opnieuw geboren laat worden, zich even weerbarstig als haar acht miljoen bewoners verzet tegen betekenissen en zo de megalopool van vandaag werd.
Kit Kat (fragment) 5’
Kit Kat is een van de weinige films in het huidige Egypte die licht werpen op het bestaan, de dromen en problemen van mensen in de sloppenwijken.
Sheikh Hosny is blind, maar stoort zich in het geheel niet aan deze handicap. Hij geniet daarentegen volop van het leven en zijn motor! Zijn zoon Youssef is afgestudeerd, maar werkeloos en wil naar Europa om te werken. Zijn vrienden manen hem werk te zoeken in Irak, Koeweit of Saoedi-Arabië, maar dat weigert hij.
Doors of fear: El Naddaha 42’
Eerste horrorserie in de Arabische wereld behandelt Egyptische volksverhalen op een manier die zowel vernieuwend is als relevant voor de doelgroep.
Dit deel van de unieke horrorserie Arbag draait om Adam Yassin (Amr Waked). Hij is een helderziende journalist, die over onopgeloste mysteries schrijft en details vermeldt die alleen hij en de mensen over wie hij schrijft kennen. De gave stelt hem in staat informatie te krijgen over onopgeloste zaken. Tegelijk is het een vloek, want in zijn persoonlijke leven beginnen visioenen en realiteit door elkaar te lopen.
Revolution 3’
De drie kleuren van de vlag - rood, wit en zwart - verbeelden de beloften van de pan-Arabische revolutie van 1952: Sociale Rechtvaardigheid, Vrijheid en Eenheid.
In een tijdsbestek van vier minuten komen we erachter wat er overblijft van alle gebroken beloftes: de sociale rechtvaardigheid van het geweer, de pseudovrijheid van transcontinentale multinationals en het gemeenschappelijk afhakken van hoofden. Ziehier de wereldwijde opkomst van extreem rechts, religieus fundamentalisme.
The A77 project 3’
Een 2D- en 3D-animatie, waarin de oude Egyptische god Anubis door de straten van het hedendaagse Caïro dwaalt en zich onder de inwoners begeeft.
Hoe is het vandaag de dag gesteld met de straten in Caïro, dat ooit een van de mooiste binnensteden ter wereld had? Deze film geeft een ironisch antwoord en kijkt tevens naar de sociale en economische uitdagingen waar veel gemeenschappen tegenwoordig mee worden geconfronteerd.
Eigen indruk:
Matige filmpjes. De laatste twee wel leuk, echt a la de korte film. Verder vond ik In search of a city wel redelijk. Maar Doors of Fear is gewoon een aflevering uit een Egyptische soapserie. Niet onaardig om er kennis van te nemen, maar bepaald niet wat ik van dit programma had verwacht. Uit de inleiding daarop had ik opgemaakt dat het films zouden zijn over ‘de huidige situatie in Egypte’, wat me nogal interessant leek, gelet op de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Wel iets anders dan soap, lijkt me. En overigens was de presentatie van deze films nogal irritant: de vrouw die de boel inleidde wilde na elk filmpje een Q&A doen. Gelukkig waren niet alle regisseurs aanwezig, maar er werd toch wel zo veel gepraat dat de hele boel enorm uitliep. En toch durfde het mens zelfs voor te stellen tussendoor ook nog een pauze te houden! Daar was de zaal ’t gelukkig niet mee eens, maar desondanks begonnen tegen het einde mensen weg te lopen die hun volgende film niet wilden missen en door de volslagen oninteressante Q&A ook geen neiging hadden om te blijven zitten.

I Wish 128’
IFFR beschrijving:
De grote Japanse filmmakers zijn altijd goed geweest in het vertellen van gevoelige familieverhalen. Ogenschijnlijk een zomerse kinderfilm, maar onderhuids het drama van een jongen die na een echtscheiding ook gescheiden wordt van zijn broertje. Ze wachten niet op een wonder, maar dwingen het af.
De Japanse meester van de humanitaire fictie kiest net als in Nobody Knows (2004) voor kinderen in gecompliceerde gezinssituaties. Zijn benadering is dit keer echter minder zwaar. Koichi en zijn jongere broertje Ryunosuke zijn dol op elkaar, maar verhuisden, na de scheiding van hun ouders, ieder naar een andere stad. Koichi woont met zijn moeder bij zijn grootouders in een dorp terwijl Ryunosuke en zijn vader in de stad wonen, waar de vader probeert als muzikant naam te maken. De twee kinderen besluiten een plan te bedenken om die fysieke afstand voor eens en voor altijd te overbruggen. Hun ingewikkelde operatie betekent echter risico’s nemen.
Kore-eda (After Life, Still Walking) koos twee echte broers voor dit avontuur - wellicht z’n meest toegankelijke film tot nu toe. Wederom toont hij de belevingswereld van kinderen, zonder sentimentele fratsen of conventionele oplossingen. Met prachtig camerawerk, lucide kleuren en een passende rockscore van de Japanse band Quruli.
Eigen indruk:
Een prachtige film, en bijzonder knap gemaakt. De kinderen komen volslagen naturel over, dus spelen geweldig en/of zijn geweldig goed geregisseerd en bijzonder knap door de camera in beeld genomen. Het verhaal heeft wat tijd nodig om op gang te komen, maar wordt zonder meer ontroerend. Hoe maak je dat je wens uitkomt? Door de hoge snelheidstrein te nemen, natuurlijk…

I am the one who carries flowers to her grave 105’ 20.15-22.00
IFFR beschrijving:
Herinneringen aan gezamenlijk politiek activisme, dromen en idealen komen samen in een intiem portret van vier vrouwen. Barre ervaringen in gevangenschap en ballingschap hebben hun sporen achtergelaten, maar de vrouwen zijn erin geslaagd zichzelf te blijven.
Als een van de filmmaaksters de 50 nadert, besluit zij zowel in gedachten als in werkelijkheid opnieuw de plekken, mensen en dromen te bezoeken die haar leven hebben beïnvloed. Ze praat met jeugdkameraden en met vrienden uit haar dagen als jonge activiste; ze vraagt een bevriende filmmaker om haar grote liefde te filmen tijdens zijn terugkeer naar zijn geliefde stad. De film is een intiem portret van vier sterke vrouwen, de filmmaakster en haar dierbare vriendinnen, van hun persoonlijke worstelingen en de veranderingen die ze hebben ondergaan in gevangenschap. Het laat zien hoe het leven in ballingschap, het op de vlucht zijn en andere barre ervaringen de vier hebben gevormd. Een film over de kracht van kunst, poëzie, liefde en kameraadschap en een liefdesverklaring aan een land dat nooit vervaagt, ook niet na vele jaren ballingschap.
Eigen indruk:
Dit vond ik helemaal prut. Zwart-wit uit de hand gefilmde video van zomaar wat er toevallig voor de camera komt, lijkt ’t wel. Herinneringen aan politiek activisme heb ik er niet in herkend, maar dat kan zomaar komen omdat ik écht het geduld niet op kon brengen om deze film uit te kijken. Zo loop je nooit uit een film wel, zo loop je er drie keer uit tijdens één festival. Nou ja. Ik kon dus onverwacht toch nog enigszins op tijd naar huis vandaag J