IFFR 2012 – vrijdag 27 januari

The Day He Arrives 79’
IFFR beschrijving:
Het meesterschap van Hong Sang-Soo is herkenbaar in de soms hilarische, soms ontroerende manier waarop hij in elke nieuwe film de bekende elementen weet te herschikken tot een fris geheel: drankgelagen, ongemakkelijke flirts en dito afwijzigingen in deze update van Groundhog Day.
Hong Sang-Soo maakt films over filmmakers die films maken, maar ook over filmmakers die géén films maken. Na Woman on the Beach en Like You Know It All valt ook The Day He Arrives weer in deze categorie. Hong volgt, in charmant zwart-wit de jonge regisseur Seongjun die na vier films heeft besloten
om voor de klas te gaan staan. Hij weet niet zeker of hij is gestopt met filmen of dat hij het gewoon niet meer kan. Dat doet er ook nauwelijks toe: Hongs film over Seongjun wordt namelijk stiekem ook diens eigen nieuwe film.
The Day He Arrives is een soort Groundhog Day, waarin Seongjun een aantal actrices en zijn ex-vriendin tegenkomt, zich een gat in zijn kraag zuipt en volop seksuele uitspattingen beleeft. Het is alleen niet duidelijk of hij toevallig steeds hetzelfde meemaakt, of dat de gebeurtenissen elke keer volledig nieuw voor hem zijn. Regisseur Hong laat zich van zijn meest zelfreflectieve kant zien. Al maakt hij consistent films over de constructie van films, hij geeft er elke keer een frisse draai aan.
Eigen indruk:
Een met filmen gestopte en naar het platteland verhuisde regisseur bezoekt een vriend in Seoul. Hij bezoekt eerst z’n ex en komt daarna bij z’n vriend in aanraking met een vriend en vriendin daarvan. Ze gaan gezamenlijk naar een café en naar een restaurant, waar ze met elkaar discussiëren en ook wat ruziën. En dat patroon herhaalt zich vervolgens een paar keer, wat op punten komisch werkt. Maar verder heeft deze film niet veel om het lijf. Ook jammer dat hij in zwart-wit is, dat voegde hier naar mijn mening niet veel toe. Matig, dus.
Ace attorney 135’
IFFR beschrijving:
Miike Takashi heeft een reputatie voor duistere en gewelddadige films. Dus toen hij een film aankondigde gebaseerd op een lichtvoetige Nintendo-game (Phoenix Wright: Ace Attorney), wekte dat verbazing. Maar dat kan hij dus ook: een grappige, stripachtige en charmante film maken.
Miike Takashi maakte een filmadaptatie van de populaire Nintendo-game Ace Attorney, over de jonge, ietwat klungelige advocaat Phoenix Wright, die ook de protagonist was van de eerste drie Capcom-games. Wright moet in dit verhaal meerdere rechtszaken zien te winnen, bijgestaan door oude schoolvrienden Miles Edgeworth en Larry Butz, om zo een vijftien jaar oud mysterie op te lossen.
Onder alle komedie en scifi gadgets van de advocaten neemt de film het showbusinesskarakter van de Japanse rechtspraak op de korrel. Door de immense druk op het rechtssysteem mag een zaak in de nabije toekomst van Ace Attorney nog maar drie dagen duren voordat de rechter een beslissing neemt. Onder die enorme tijdsdruk blijkt het voor de advocaten steeds belangrijker om de tegenpartij te intimideren en een gelikte presentatie te geven, ook al zeggen ze dat succes bepaald wordt door sterke bewijzen. Miike’s typische cartoonstijl, gecombineerd met dynamische game visuals, resulteert in een speelse cross-over tussen live action, game en manga.
Eigen indruk:
Een geweldige film, waar (blijkbaar) personages uit een bekende computergame tot leven worden gewekt en een avontuur beleven. Het gaat om het oplossen van een moord, en dan nog een moord, en dan nog een oudere moord. En het speelt zich grotendeels af in de rechtszaal, waar de advocaat en de D.A. elkaar proberen af te troeven. Echt à la Erle Stanley Gardner’s Perry Mason dus, en dus smullen, wat mij betreft. Waarbij alles ook nog eens schitterend is gevisualiseerd. Met moderne, dus er enigszins exotisch uitziende, jongeren in de hoofdrollen. Gewoon zoals jonge Japanners er tegenwoordig uitzien, zei de regisseur in de Q&A. En dat zal waar zijn: ik zag vergelijkbare types jaren geleden al tijdens het overstappen in Hong Kong. Verder met technische snufjes, zoals het uit the middle of nowhere tonen van bewijsmateriaal in de vorm van hologrammen in de rechtszaal. Prachtig.
Hugo 126’
IFFR beschrijving:
Honderdvijftig jaar na zijn geboorte is de nalatenschap van filmtovenaar Georges Méliès nog springlevend. Scorsese's eerste 3D-film is een stilistische triomf, gebaseerd op een jeugdboek en tegelijkertijd een ode aan de vroegste cinema.
Met in het achterhoofd zijn 12-jarige dochter heeft Scorsese Brian Selznicks kinderboek vertaald tot een ontdekkingsreis naar de roots van de film. Hij pakt dit zowel letterlijk en figuurlijk aan: enerzijds is het een evocatie van de glorieuze en tegelijkertijd tragische carrière van Georges Méliès, anderzijds is het een speelse conceptualisering van filmische middelen zoals het begrip van tijd, mechanische beweging en de illusie van diepte.
Het bladeren door een oude blocnote transformeert tot een flipbook, een panorama van Parijs wordt plots een lichtfestival: tijdens zijn ode aan de oude, analoge film toont Scorsese zichzelf ook als meester van de digitale film.
Centraal staan evenwel immer de acteurs. De film bevat daarnaast nog enkele hints naar het grotere historische verhaal. Een van de beelden die zich op het netvlies branden, zijn de foto's van de van het front teruggekeerde, getraumatiseerde soldaten uit de Eerste Wereldoorlog.
Eigen indruk:
Dit was de eerste film die ik zag in 3D, en daarvan was ik bepaald onder de indruk. Van dat effect dus, niet van het verhaal dat wordt verteld of van de acteerprestaties. Die waren matig, en het verhaal was zwak en vergezocht. Maar de enscenering (Parijs jaren twintig) en de beelden waren prachtig, en het 3D-effect gaf daar beslist een extra dimensie aan ;-) Hoewel ik het op den duur wat vermoeiend vond om naar te kijken. Vooral omdat de scherptediepte van de beelden vaak erg gering was (hoort dat bij 3D of is het een keuze van de regisseur?), en je dus vaak naast de hoofdpersonen naar onscherpe beelden zat te kijken. En doordat het effect naar mijn idee soms werd overdreven, waardoor een persoon (met name de stationswachter) uit het doek de zaal in leek te komen. Dat hoefde voor mij niet zo, want het maakte het geheel nogal nepperig. Maar misschien dat kinderen dit leuk vinden, want eigenlijk is dit meer een kinderfilm dan een film voor volwassenen.