Barbara Kingsolver – The Laguna

Aan dit boek (667 p.) begon ik uiteraard omdat ik Kingsolver’s De gifhouten bijbel een geweldig boek vond, en hoopte dat dit een waardige opvolger zou zijn. Om me daar enigszins van te verzekeren heb ik eerst wat commentaren opgezocht op internet, en die waren overwegend positief. Het boek ging dus mee op vakantie. Achteraf was dat goed, want als ik het boek thuis had gelezen, was ik misschien niet verder gekomen dan het eerste deel. Dat deel, dat gaat over de jeugd van de schrijver van het dagboek waar dit boek uit bestaat, sprak me niet aan. Een beetje romantisch, een beetje zielig (de ouders van de dagboekschrijver zijn gescheiden, zijn vader is een Amerikaan die hij nauwelijks kent, zijn moeder een Mexicaanse die alsnog een vette vis aan de haak probeert te slaan en dus weinig aandacht en stabiliteit biedt). Hm, wil ik dit boek wel lezen? Maar

wie doorleest, wordt beloond. Eerst nog even een beetje worstelend lezen over de periode die de jongen op een Amerikaanse kostschool doorbrengt, maar vanaf het moment dat hij terug is in Mexico en een baantje krijgt bij de schilder Diego Rivera – eerst als verfmenger, later als kok – wordt het verhaal interessanter en leuker om te lezen. Dat laatste komt omdat de dagboekschrijver, Harrison Shepherd, hoewel hij een neiging heeft tot melodrama, toch ook over gevoel voor humor beschikt. En daarmee het interessante huishouden beschrijft van Rivera, getrouwd met de eigenzinnige schilderes Frida Kahlo, en toevlucht voor Trotski als die bedreigd en gezocht wordt door Stalin omdat hij diens regiem omver wil werpen. Na allerlei andere verwikkelinge maakt Shepherd dus mee hoe Trotski door een geheim agent wordt gevonden en vermoord, waarmee zijn hele wereld lijkt in te storten. Gelukkig  heeft Frida – met wie Shepherd een band heeft opgebouwd – een goed idee: hij kan haar schilderijen naar de Verenigde Staten brengen voor een tentoonstelling. Zo komt Shepherd weer terug in zijn vaderland. Hij leidt daar een afgezonderd maar toch wel gelukkig leven, vooral als hij ‘van z’n hobby z’n beroep kan maken’ door historische romans te schrijven over de Mexicaanse geschiedenis. Hij is daarmee zeer succesvol, maar helaas: na de Tweede Wereldoorlog begint in de VS de communistenjacht en Shepherd is daarvoor doordat hij bij Rivera, Kahlo en Trotski heeft gewerkt, niet veilig. Ook dit deel van het boek vond ik heel interessant: het maakt aan den lijve duidelijk hoe beangstigend en ingrijpend deze periode voor de Amerikanen geweest moet zijn. Wat ik daarnaast heel mooi vond, was hoe het begin van het boek hier alsnog een plaats krijgt. Heb ik me daar toch niet voor niets doorheen geworsteld ;-)