Gevallen – Karin Slaughter

Hm, ik had bij deze Slaugther (431 p., vertaling Ineke Lenting) wat moeite om er in te komen. Vergis ik me, of is dit boek nu echt wat slechter geschreven dan Versplinterd, dat ik eerder las? Ik ergerde aan rare manieren om iets te beschrijven: “Haar hoofdje viel als een vochtig zakje meel tegen zijn hals” (p. 61). Wat moet ik me daar nu weer bij voorstellen? En waarom vochtig? Een paar regels erboven staat dat de baby een beetje uitgedroogd is. En: “’Faith?’ Sara klonk kortaf, alsof ze de aandacht van een bejaarde probeerde te trekken” (idem). Zeker iemand die weinig met bejaarden op heeft… Dan wordt er (p. 64) als er insuline moet worden toegediend een naald met een watje schoongemaakt. Dat kan op zich best, maar het is hopeloos ouderwets want tegenwoordig zijn naalden altijd steriel verpakt. Dat zal in de VS toch niet anders zijn? En dan tot slot nog even, op p. 103: twee handen op een buik. Dat lijkt me een vertalersfout, want dit is vast geen Engelse uitdrukking, maar op deze manier ook geen Nederlandse: die gaat over vier handen op een buik. Nou ja, gelukkig werd het verhaal al snel spannend genoeg om je over dit soort ergernissen heen te zetten, en toen las het geheel weer lekker weg. Al vond ik het verhaal wel minder aansprekend dan dat van Versplinterd. Al dat gedoe met gangs spreekt me nu eenmaal niet zo aan, en dat wat je dan als schrijfster moet verzinnen om mensen slechter dan slecht te maken ook niet. Wel vond ik het een goede zet dat over het ziekenhuis waar zich een en ander afspeelt werd verteld dat Margaret Mitchell er was gestorven. Toen drong eigenlijk pas tot me door dat het verhaal zich afspeelt in de stad waar ook Gone with the wind voor een groot deel speelt en daardoor werd aannemelijker dat discriminatie en andere achterlijke ideeën er het leven nog sterk beïnvloeden. Want als je geen achterlijke ideeën hebt over... ja, hoe dit te benoemen zonder iets te verklappen… misschien moet ik zeggen ‘het gezin als hoeksteen’ of zoiets, dan is de plot werkelijk flinterdun. En in wezen ook niet kloppend, want dat iemand bijna twintig jaar lang wrok heeft gekoesterd (p. 429) klopt niet met wat eerder over die persoon is verteld. Dus daarmee zijn de uitwassen van geweld die in dit boek worden beschreven niet verklaard en lijkt het er meer op dat Slaugther de extremen heeft gezocht om de aandacht van de lezer vast te houden. En dat lukt ook wel, maar het had van mij ook op een wat minder heftige manier en met een intrigerender plot gemogen.