Caleidoscoop - Linda Jansma

Dit boek (343 p.) las ik via bookcrossing omdat het daar werd aangeprezen als zeer spannend, maar tjonge, tjonge, wat viel dat tegen. Jansma is waarschijnlijk een nieuwe ster aan het firmament waar Saskia Noort en consorten schitteren, en als ik dat tevoren had geweten was ik waarschijnlijk niet aan het boek begonnen want dat firmament is aan mij niet besteed: het is me te oppervlakkig, te niemendallerig, te chicklitachtig. Daar komt in het geval van Jansma nog bij (maar misschien geldt dat voor de andere dames ook, ik herinner me niet veel van hun boeken) dat het boek niet mooi, en soms zelfs lelijk, geschreven is en vol zit met kromme zinnen en taalfouten.  Had de redacteur nu zelfs een zinnetje als “In zijn driedelig pak lijkt hij net zo
breed als dat hij hoog is” niet kunnen verbeteren? En wat moet je als lezer met de mededeling dat de motregen ‘nog steeds persisterend’ naar beneden komt? Kennelijk wil Jansma graag overbrengen dat ze ook moeilijke woorden kent, want tot (minstens) tweemaal toe wordt een ‘initiële vraag’ niet beantwoord. Dat kan best, natuurlijk, maar dat is toch geen taal voor in een zogenaamd spannend boek dat zich echt niet afspeelt in kringen waarin dat soort woorden tot het dagelijks taalgebruik behoren?
Verder is het boek nogal langdradig en zag ik de plot al van mijlenver (d.w.z. vanaf p. 49) aankomen.  Nu heb ik in m’n leven veel detective/thrillers gelezen en bijna altijd zonder succes geprobeerd te voorzien ‘wie het gedaan had’ (ik herinner me boekjes van Ellery Queen waarin hij schreef dat de lezer nu alle nodige aanwijzingen had om het raadsel zelf uit te puzzelen – het lukte me nooit), maar dat het bepaald niet bevredigend was dat het dit keer wel lukte. Het leidde er alleen maar toe dat ik het boek totaal niet spannend vond, omdat ik voorzag voor wie en voor wat er gevreesd moest worden, en voor wie en voor wat niet. Dat kwam vooral doordat het valse spoor – bijna onmisbaar in een goede detective – bijzonder onovertuigend was. De bedoeling van een vals spoor is natuurlijk dat de lezer er mét de speurder of (tegenwoordig meestal) het potentiële slachtoffer van overtuigd raakt dat X de dader is omdat alles in zijn/haar richting wijst, terwijl Y daardoor (bijna) buiten beeld blijft en door kan gaan met het spelen van zijn/haar gevaarlijke spel. Maar Jansma heeft mij op dit punt werkelijk geen seconde overtuigd. Tel daarbij op dat je weliswaar aan het begin van het boek al kunt zien aankomen wie Y zal zijn, maar dat dat psychologisch verder uitermate zwak wordt uitgewerkt, en je hebt een slecht geschreven boek met een zwakke plot waaraan je je leestijd volgens mij beter niet kunt besteden.