Ik heb toch eerst dat andere boek (Via Cappello) uitgelezen, wat zonde was van m'n tijd: plat, nikserig, slordig. Dus wat een overstap naar dit bijzondere en bijzonder indrukwekkende boek! Ik heb het net uit, en moet inderdaad even op adem komen... Het is eigenlijk een boek dat niet goed te beschrijven valt. Ja, een oorlog(je), een bakker, een leraar, een gat dat gegraven moet worden en mensen die worden aangevoerd. En sneeuw, wind en kou. En dan de vraag wie goed is, en wie fout. En breder nog: wie goed is, en wie slecht. De leraar en de bakker verschillen daarover fundamenteel van mening. En zoeken naar antwoorden op hun
vragen met behulp van de ideeën van grote filosofen. Dat klinkt allemaal ernstig, zwaar en moeilijk, en dat is nu precies het mooie van dit boek: dat is het niet. Ja, het wordt allemaal wel zwaarder en ernstiger naarmate het verhaal vordert, maar er is ook veel lichtvoetigheid en veel humor. Zo bijvoorbeeld het geweldige hoofdstuk "Een schermutseling in de bakkerij: de kunst van het oorlogvoeren", waarin de bakker beschrijft hoe hij zijn strijd met de vrouw van de politieagent - die al z'n dure broden en taarten betast en altijd alleen maar het goedkoopste koopt - met behulp van die klassieker van Sun Tzu probeert uit te vechten. Hilarisch, en serieus tegelijk. Zo ook in de rechtszaak tegen de bakker die de leraar en de bakker samen in scène zetten, waar in het kader van de filosofische ondervraging onder andere de kat als getuige wordt opgeroepen:
"DE KAT: Hij was een oven aan het bouwen.
'Hoe groot was de oven?'
DE KAT: Ik had geen liniaal bij me.
'Groter dan een normale oven?'
DE KAT: Hoe groot is dat?
'Groter dan een normale oven.'
DE KAT: Hoe groot is normaal?
'Een buitenoven. Iets in die trant.'
DE KAT: Hoe ver kan een hond een bos in rennen?
De rechter kwam tussenbeide. 'Dat is een onzinnige vraag en volstrekt irrelevant en u mag trouwens geen vragen stellen.'
DE KAT: Hoe ver?
'Ik zou het niet weten,' zei de aanklager.
DE KAT: Tot de helft, dan rent hij het bos weer uit. En daarvoor hoef je niks te meten. Dat is gewoon zo."
Duidelijk een boek dat niet te beschrijven valt, dus, want hoe valt dit nu te rijmen met de ernst en de zwaarte van zaken als goed en slecht en de schuldvraag? Het boek deed me daardoor een beetje denken aan Walter en Gromit en meer nog aan de film Surviving Life van Jan Svankmajer die ik begin dit jaar zag op het IFFR. Niet dat iedereen die gelijkenis zal zien, want er zijn natuurlijk ook duizend verschillen tussen dit boek en die film, maar beide zijn kunstwerken in hun soort vanwege hun originaliteit en de manier waarop ze loskomen van de conventies van die soort.
Enorm bedankt voor het ringen van dit boek, Joanazinha, ik voel me er enorm door verrijkt en zonder jou was het vast nooit op m'n pad gekomen...
vragen met behulp van de ideeën van grote filosofen. Dat klinkt allemaal ernstig, zwaar en moeilijk, en dat is nu precies het mooie van dit boek: dat is het niet. Ja, het wordt allemaal wel zwaarder en ernstiger naarmate het verhaal vordert, maar er is ook veel lichtvoetigheid en veel humor. Zo bijvoorbeeld het geweldige hoofdstuk "Een schermutseling in de bakkerij: de kunst van het oorlogvoeren", waarin de bakker beschrijft hoe hij zijn strijd met de vrouw van de politieagent - die al z'n dure broden en taarten betast en altijd alleen maar het goedkoopste koopt - met behulp van die klassieker van Sun Tzu probeert uit te vechten. Hilarisch, en serieus tegelijk. Zo ook in de rechtszaak tegen de bakker die de leraar en de bakker samen in scène zetten, waar in het kader van de filosofische ondervraging onder andere de kat als getuige wordt opgeroepen:
"DE KAT: Hij was een oven aan het bouwen.
'Hoe groot was de oven?'
DE KAT: Ik had geen liniaal bij me.
'Groter dan een normale oven?'
DE KAT: Hoe groot is dat?
'Groter dan een normale oven.'
DE KAT: Hoe groot is normaal?
'Een buitenoven. Iets in die trant.'
DE KAT: Hoe ver kan een hond een bos in rennen?
De rechter kwam tussenbeide. 'Dat is een onzinnige vraag en volstrekt irrelevant en u mag trouwens geen vragen stellen.'
DE KAT: Hoe ver?
'Ik zou het niet weten,' zei de aanklager.
DE KAT: Tot de helft, dan rent hij het bos weer uit. En daarvoor hoef je niks te meten. Dat is gewoon zo."
Duidelijk een boek dat niet te beschrijven valt, dus, want hoe valt dit nu te rijmen met de ernst en de zwaarte van zaken als goed en slecht en de schuldvraag? Het boek deed me daardoor een beetje denken aan Walter en Gromit en meer nog aan de film Surviving Life van Jan Svankmajer die ik begin dit jaar zag op het IFFR. Niet dat iedereen die gelijkenis zal zien, want er zijn natuurlijk ook duizend verschillen tussen dit boek en die film, maar beide zijn kunstwerken in hun soort vanwege hun originaliteit en de manier waarop ze loskomen van de conventies van die soort.
Enorm bedankt voor het ringen van dit boek, Joanazinha, ik voel me er enorm door verrijkt en zonder jou was het vast nooit op m'n pad gekomen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten