Het literaire aardappelschiltaartgenootschap van Guernsey – Mary Anne Shaffer & Annie Barrows

Dit boek (343 p. Vertaling Lilian Caris) las ik vlak voordat ik drie weken met vakantie ging, uit. En dat is jammer want het vergt goed graven in m'n geheugen voor een leesverslagje. Niet dat het boek geen indruk heeft gemaakt, overigens. Ik vond het een interessant boek over Guernsey tijdens WO-II. Maar de namen en karakters zijn helaas voor een deel weggezakt. Ik denk echter wel dat ik een beetje in de stijl van het boek blijf als ik schrijf dat ik het een 'heerlijk' boek vond qua verhaal, maar minder 'dol' was op de stijl.
Over de stijl van het boek was ik aanvankelijk een beetje in verwarring: die heeft wel iets chicklits-achtigs, maar toch ook weer niet, want het boek klinkt beslist niet 'modern'. Meer een soort Dorothy Sayers, maar
dat in deze tijd?? Toen ik de achterflap las, viel alles ineens op z'n plaats: het boek is geschreven door een amateur (tevens in de ware zin van liefhebber), een oudere dame (die ongetwijfeld Sayers heeft gelezen, en waarschijnlijk geen chicklit) die heeft gewerkt als boekverkoper en bibliothecaresse en door haar leesclub is uitgedaagd om een roman te schrijven. Een geslaagd experiment, want het boek is zeer lezenswaardig. Al blijkt er ook uit dat je als je een boek kunt schrijver, nog geen schrijver (of moet ik zeggen: Schrijver) bent.
Het verhaal gaat over Juliet, een Londense schrijfster die vlak na de oorlog op zoek is naar een onderwerp voor een nieuw boek, en bij toeval in contact komt met de bewoners van Guernsey. Ze start een briefwisseling met verscheidene van hen, maar schrijft ook met haar uitgever, een vriendin, een aimant en zo meer. Hierdoor kan het brievenboek ook verdergaan als Juliet heeft besloten enige tijd op het eiland door te brengen om met de bewoners over hun oorlogservaringen te praten. Ze schrijft dan bijvoorbeeld over die interviews aan haar uitgever.
De beschreven oorlogservaringen bestaan onder meer uit de oprichting van het Literaire en (dat 'en' is weggelaten uit de Nederlandse titel; jammer) Aardappelschiltaartgenootschap, als noodsprong wanneer de (toekomstige) leden van die club worden betrapt op overtreding van de avondklok. En uit ervaringen die voor Nederland heel herkenbaar zijn: het bezet zijn, de bunkers, verraders, moffenhoeren, en de relativiteit van dat laatste begrip (wie daar diepgaander over wil lezen leze Een hart van prikkeldraad van Lisette Lewin; heel anders dan dit boek, veel minder 'heerlijk' maar wel heel indrukwekkend). Wat naar mijn mening opvallend (bijna) ontbrak was verzet. Maar dat wordt in de Nederlandse literatuur misschien ten onrechte breder uitgemeten dan reëel was; misschien heeft het in dit boek wel juistere proporties.
Al met al is dit een boek met een inventieve opzet dat prima in elkaar zit, en zowel informatief is over de oorlogsjaren van Guernsey als een lekkere weglezer over de liefdesgeschiedenis die zich er ook nog in afspeelt.